ولى در چند آيه‌ى بعد مى‌فرمايد:

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، يس اسماى حسناى الهى - قم، چاپ: اول، 1389.

يس اسماى حسناى الهى ؛ ص302

وَ إِنْ كُلٌّ لَّمَّا جَمِيعٌ لَّدَيْنَا مُحْضَرُونَ. [32]

و همه‌ى آنان (روز قيامت) نزد ما احضار مى‌شوند!

آن‌ها از دنيا رفتند؛ ولى روز رستاخيز برمى‌گردند تا در مقابل خداوند- سبحانه وتعالى- جوابگوى كارشان باشند. سپس بيانِ «آيات» خداوند شروع شد: «زمين و كشت و زرع در آن»، «شب و روز»، «خورشيد و ماه»، «نظم عالَم افلاك» و «مدارهايى كه اجرام آسمانى در آن‌ها شناورند».

آنگاه نمونه‌هايى از نعمت‌هاى خداوند ذكر شد كه آن‌ها هم به نوبه‌ى خود، از آيات خدا به شمار مى‌روند؛ مثل اين‌كه خداوند- سبحانه وتعالى- بشر را در كشتى‌هايى قرار دهد و اگر بنا باشد انسان غرق شود، كسى نمى‌تواند او را نجات دهد.

و بعد بيان اين حقيقت كه انسان بايد پرهيزگار باشد:

«وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَ مَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ.» [45]

و هر گاه به آن‌ها گفته شود: «از آن چه پيش رو و پشت سر شماست، بترسيد تا مشمول رحمت الهى شويد، (اعتنا نمى‌كنند).

و در ادامه، در باره‌ى توجيهاتى بحث شد كه بشر براى خودش دست و پا مى‌كند و به دليل همان توجيه‌ها، در ضلالت و گمراهى باقى مى‌ماند. بحث به اين جا رسيد و در نهايتْ خداوند، براى از بين بردن اين توجيهات، مسأله‌ى قيامت و بهشت و دوزخ، را مطرح كرد كه خود يك مسأله‌ى اساسى است.

بحث بهشت گذشت و عرض شد كه دو نوع نعمت و لذّت هست: يك لذّتْ پركردن خلأ و كاستى‌هاست؛ مثل انسانى كه خواب‌آلود است و فرصت مى‌كند تا بخوابد. يا گرسنه است و به غذا دست مى‌يابد. ويا تشنه‌