نام کتاب : يس اسماى حسناى الهى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 154
راه حقيقتها- كه به تعبير قرآن، آيات هستند- به اسماى الهى برسد،
مطالب بسيارى براى او روشن مىشود: مسألهى معاد، برانگيخته شدن در روز رستاخيز،
مسئوليّت، ثواب و عقاب، دوزخ و بهشت برايش آشكار مىشود.
در اين حال، اين حقيقتها اگر براى ديگران حقايق غيبى باشد، براى او
نزديك به شهود مىشود؛ چون اسماءاللَّه برايش كشف مىشود.
خداوند- سبحانه وتعالى- به طور مكرّر در قرآن دعوت به تفكّر نموده و
مثلًا خواسته است كه مسألهى زندگى و مرگ را مورد توجّه قرار دهيم و از پديدهى
موت و حيات، به آخرت پى ببريم.
تهديدهاى الهى جدّى است و نه صِرفاً براى ارعاب!
خداوند- سبحانه وتعالى- در اين چند آيه كه مورد بحث ماست، دو مطلب را
گوشزد مىفرمايد:
1- سرانجام كسانى كه پيامبران را تكذيب و استهزا كنند، هلاكت است.
2- بشر بايد اين حقيقت را دريابد، همان طور كه خداوند، ارْحَمُ
الّراحِمينْ و از همه مهربانتر است، اشَدُّ الْمُعاقِبين هم هست و در جاى خود از
همه شديدتر عقاب و مجازات مىكند. خداوند در آيهاى ديگر مىفرمايد:
به آنان از عذاب نزديكتر (عذاب اين دنيا) پيش از عذاب بزرگ (آخرت)
مىچشانيم؛ شايد بازگردند!
كسى فكر نكند چون خداوند رحمت بىمنتهاست، هيچ گاه كسى را عذاب
نمىكند و آنچه در بارهى بهشت و جهنّم گفته است، فقط جنبهى ارعاب و (ترساندن)
دارد و به وقتش خدا همه را مىبخشد! اينگونه نيست! اگر بنا بود كه اينها تعارُف و
تهديدِ صِرف باشد، نبايد قومى در دنيا عذاب