خداوندا مرا به لطف خودت هدايت كن!

واقع‌بينى مشكل است! ما در مسايل روزانه به ويژه مسائل مربوط به هواى نفس، از حقايق دور مى‌شويم و هواى نفس حجاب ما مى‌شود. در اين حالْ انسان نمى‌تواند حقايق را ببيند و وقتى از حقايق دور شد، مسائلِ خود را اشتباه به قرآن عرضه مى‌كند و نتيجه‌ى مطلوب نمى‌گيرد و گاه نتيجه‌ى معكوس مى‌گيرد. شايد مفهوم آيه‌ى كريمه‌ى‌

«وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيراً مِنْهُم مَّآ أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِن رَبِّكَ طُغْيَاناً وَكُفْراً» [1]

ولى اين آيات، كه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده، بر طغيان و كفر بسيارى از آنها مى‌افزايد.

همين باشد. يعنى خداى ناكرده به جاى اين‌كه از قرآن بهره ببريم، بيشتر گيج مى‌شويم! نيز در همين باره در قرآن مى‌خوانيم:

«وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَاراً» [2]

و ستمگران را جز خسران (زيان) نمى‌افزايد.

براى رسيدن به واقعيّات، احتياج به مدد الهى داريم. بايد از خدا بخواهيم: حقايق نفس و زندگى‌مان را به ما بشناساند؛ تا پى ببريم چه كسى هستيم و غرور و كبر و منيّت، ما را نگيرد و بتوانيم خودمان را به راستى و درستى بر قرآن عرضه كنيم. آن‌وقت است كه قرآن هدايت‌مان مى‌كند و وقتى هدايت شديم، بسيارى از مطالب براى ما آشكار و هويدا مى‌گردد و تمام خوبى‌ها در اين هدايت، جا گرفته است.

اگر انسان، مشمول هدايت الهى گردد، پاك‌خو مى‌شود؛ گرايش‌هاى غلط از او زدوده مى‌شود، اصولًا جوهره‌ى ديگرى پيدا مى‌كند و جوهره‌ى واقعى‌اش نمايان مى‌گردد.