[106] إِنَّ فِي هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِينَ‌ و در اين كتاب تبليغى است براى مردم خدا پرست.» زيرا اگر انسان خدا پرست نباشد به حقيقت نخواهد رسيد.

[107] وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ‌ و نفرستاديم تو را جز آن كه مى‌خواستيم به مردم جهان رحمتى ارزانى داريم.» صيغه كلى رسالتهاى الهى و از جمله اسلام، رحمت است. زيرا اوست كه مردم را به نعم خداوندى و راه راست و بهره‌مند شدن از آن راهنمايى مى‌كند.

/ 391 از خصوصيات پيامبر اكرم ما اين است كه او براى همه مردم عالم به صورت يكسان رحمت است. هم براى سياه رحمت است و هم براى سفيد، هم براى عرب و هم براى عجم، هم براى فقير و هم براى غنى، هم مردان و هم زنان.

او همانند ابر بارنده‌اى است كه باران خود را بر هر جا و هر كس فرو مى‌بارد. يا چون خورشيد است كه به همه جا و همه كس نور مى‌افشاند.

چون پيامبر اسلام رحمت عالميان است خداى تعالى مى‌خواهد بر سراسر عالم سرورى يابد تا وراثت زمين به صالحان و تابعان آنها تعلق گيرد. و اين بشارتى است كه هر مؤمنى بايد براى تحقق آن بكوشد.

در اينجا براى اين آيه تفسير ديگرى هم هست كه در همان اثر شريف آمده است. از اين قرار كه پيامبرانى كه پيش از حضرت محمد بودند مبعوث به تصريح بودند و چون يكى از آنها را تكذيب مى‌كردند، خداى تعالى بر آن قوم تكذيب كننده عذاب مى‌فرستاد در حالى كه پيامبر ما مبعوث به تعريض است، پس در عهد نبوت او بر مخالفان و معاندانش عذاب نازل نگرديد. دليل بر اين حديثى است كه از على (ع) روايت شده خطاب به يكى از زنادقه كه گفته بود: اما سخن خداوند خطاب به پيغمبرش كه مى‌گويد «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ‌»، كسانى را مى‌بينى كه هم چنان كافر مانده‌اند و تا اين زمان هم كافرند. اگر خداوند «رحمت عالميان» بود اينان را هدايت مى‌كرد تا مسلمان شوند و در قيامت گرفتار عذاب آتش نشوند. حضرت در پاسخ او مى‌فرمايد: خداوند تبارك و تعالى از اين بى‌نياز است.