اختصاصا ذكر كرده است؟ آيا منت الهى نيست كه با همه رسالتهاى پيامبران همراه است؟

آرى، از اين رو بعضى از مفسران گفته‌اند ممكن است «ذكر» مراد قرآن باشد و زبور/ 388 همه كتابهايى است كه بيش از آن آمده و آن وقت «بعد از آن» به معنى اضافه بر قرآن باشد.

ولى ما از زبور همان معنى واقعى‌اش را كه كتاب آسمانى داود است اراده مى‌كنيم.

در حالى كه در آيات پيش «ذكر» بر تورات اطلاق شد، اين سؤال پيش مى‌آيد كه چرا داود را پس از موسى به اين بشارت مخصوص گردانيد؟

جواب به نظر من اين است كه

خداوند بنى اسراييل اين قوم مستضعف را از سلطه فرعون به دست موسى رهانيد و سرزمين ظالمان را به ميراث به آنان داد.

هم چنان كه به داود حكم عنايت كرد و براى او اسباب قدرت مهيا نمود.

پس ضرورى بود كه از هر دو ياد كند تا مردم بدانند كه وارثان همه زمينها صالحان هستند. از اين آيه دو معنى ديگر را نيز استنباط مى‌كنيم

اولا: هر انسان مؤمنى كه خدا را به حق عبادت كند و صالح باشد مى‌تواند وارث زمين گردد.

/ 389 ثانيا: هر سرزمين روزگارى به دست حكومت عادل خواهد افتاد و ما اين معنى را در كتابى كه مزامير داود ناميده مى‌شود ديده‌ايم. با آن كه كتب عهدين تحريف شده باز هم حقايق بسيارى در آنها باقى مانده است. آنجا كه مى‌گويد

«خدا ايام صالحان را مى‌داند به زودى ميراثشان ابدى خواهد شد».

در نصوص اسلامى هم از حضرت رسول (ص) روايت شده كه اگر از دنيا حتى يك روز باقى بماند خدا آن يك روز را طولانى مى‌كند تا در آن روز مردى از اهل بيت برانگيزد و او زمين را پر از عدل و داد كند پس از آن كه پر از ظلم و جور شده باشد.