در آيات قرآنى بر اين فكر تأكيد بسيار شده كه انسان در آخرت به انواع نعمتها متنعم است و اين در پاداش عمل آنهاست. ولى خداى تعالى نعمت ديگرى هم به آنها داده است و آن اين است كه فرشتگان به استقبال آنها مى‌آيند و سپاس خداوندى را در برابر اعمال نيكشان به آنها عرضه مى‌دارند. و اين يك تكريم معنوى است.

[104] يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ‌ و روزى كه آسمان را چون طومارى نوشته درهم نورديم.» طومار به معنى اوراق مكتوب است. آن سان كه كاغذ نوشته‌اى را درهم نوردند و لوله كنند آسمانها هم درهم نورديده شوند و اين پايان دنيا و آغاز فرارسيدن روز حساب است./ 382 عظمت آن روز چنين است ولى خداوند تعالى به دل مؤمنان آرامش مى‌فرستد.

از آيه مستفاد مى‌شود كه آفرينش و از ميان بردن آسمانها در نزد خدا چنان آسان است كه دفترى را بربندند يا بگشايند.

تصوّر پاسدارى خدا از هستى ما را به واقعيّتهاى زندگى نزديكتر مى‌گرداند و در نتيجه زندگى و مسئوليتهاى آن جدّيتر گرفته مى‌شود.

كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِينَ‌ و چنان كه نخستين بار بيافريديم از سرگيريم اين وعده‌اى است كه برآوردنش بر عهده ماست و ما چنان خواهيم كرد.» در اين آيه اشارت است به اين اصل علمى كه آفرينش همانگونه كه آغازى دارد انجامى هم دارد و اين آغاز كردن و به نهايت رساندن دليلى است بر بازگشت آفرينش زيرا آفرينش و تطورات آن همواره بر يك سنت واحد هستند.

/ 384

[سوره الأنبياء (21): آيات 105 تا 112]

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ (105) إِنَّ فِي هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِينَ (106) وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ (107) قُلْ إِنَّما يُوحى‌ إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (108) فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلى‌ سَواءٍ وَ إِنْ أَدْرِي أَ قَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ ما تُوعَدُونَ (109)

إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ يَعْلَمُ ما تَكْتُمُونَ (110) وَ إِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَ مَتاعٌ إِلى‌ حِينٍ (111) قالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ وَ رَبُّنَا الرَّحْمنُ الْمُسْتَعانُ عَلى‌ ما تَصِفُونَ (112)