پيوند با دين در امور مربوط به زندگى مورد تقليد قرار گيرند، بل عالم دين كسى است كه ادلّه را يادآور مى‌شود و با محتويات آگاه است.

بِالْبَيِّناتِ وَ الزُّبُرِ- به گواهيها و نوشته‌ها.» بيّنات به معنى گواهيهاى آشكار است، اما زبر عبارت از كتابهايى است كه درباره علوم الاهى فراهم شده است. و از آن روى كه بينات در آيات ديگرى از قرآن گاه در كنار كلمه هدى آمده، همچون اين گفته خداى تعالى شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى‌ وَ الْفُرْقانِ‌، پس معنى آن- چنان كه به نظر من مى‌رسد- تفصيلات آشكار كننده تعليمات آسمانى است، در صورتى كه هدى يا كتابهاى حاوى آن، بينشها و اشارات محكماتى است كه تنها بعضى از آنها به تفصيل بيان شده است.

و بنا بر اين تفسير كلمه‌ بِالْبَيِّناتِ وَ الزُّبُرِ متعلق به اين گفته خداوند متعال است أَهْلَ الذِّكْرِ، و بعضى ديگر آن را متعلق به اين گفته او دانسته‌اند كه وَ ما أَرْسَلْنا. علامه طباطبائى را نظر آن است كه: (يعنى آنان را با بينات و زبر فرستاديم، و اين اشاره است به آن كه معنى در آيه پيشين آمده، و مى‌خواهد بگويد كه بشر بودن رسولان تنها بر حسب عادت است، و چنان است كه تا يادى از آنان مى‌شود در ذهن شنونده اين سؤال پيش مى‌آيد كه آنان با چه چيز فرستاده شده‌اند؟ پس به اين پرسش پاسخ مى‌دهد كه با بينات و زبر، اما بينات براى اثبات رسالتشان، و اما زبر براى محفوظ ماندن تعليمات ايشان است). [7] و من مى‌گويم: به همان گونه كه پروردگارمان فرستاده خود را با بينات و زبر فرستاد، به همين گونه هم اهل ذكر به آنها يادآورى مى‌شوند، با علم به اين كه متعلق آن نزديكترين لفظهاى سابق است كه در اين جا ذكر است/ 62 مخصوصا با اضافه شدن به اهل، و مخصوصا بدان سبب كه كلمه غامض و دشوار است و بيشتر از كلمه «أرسلنا» سبب سؤال انگيزى مى‌شود، و سپس بنا بر رأى ايشان كلمه وحى‌