نخوريم، اما اگر اين خوردن ناگزيرى باشد و در آن تجاوز از حد نياز و
اسراف صورت نگيرد، خدا آن را مىآمرزد، و نبايد زبانهاى ما به حلال بودن و حرام
بودن از ناحيه خودمان به حركت درآيد كه اين دروغ بر خدا بستن و افتراء است، و آن
كس كه چنين كند رستگار نخواهد شد، از آن جهت كه جز متاعى اندك به دست نخواهد آورد
و عذابى دردناك را بايد تحمل كند.
خدا چيزهاى ديگرى را به سبب ستمگرى مردمان حرام كرده، به همان گونه
كه در آيات ديگرى اشاره به آن كرده است كه/ 145 چيزهايى را بر بنى اسراييل به سبب
ستمگرى آنان حرام كرده بوده است.
گاه انسان عملى ناپسند را به سبب نادانى انجام مىدهد و سپس توبه
مىكند و آنچه را كه با عمل خود تباه كرده بود به ترميم آن مىپردازد، و خدا
آمرزنده و مهربان است.
شرح آيات
حدود بهرهمندى از نعمتها
[114] عمل كردن به عدالت در معاش با بهرهمندى به صورت مناسب و
شايسته از رزق خدا صورتپذير مىشود، و آن كسان كه خود را از بهرهمند شدن از
نعمتهاى خدا محروم مىسازند و چنان مىپندارند كه اين كار زهد و پرهيزگارى است،
بايد بدانند كه اين از تعليمات آسمانى به دور است، چه پروردگار ما مىگويد
فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ- پس از آنچه
خدا روزى شما قرار داده است بخوريد.» ولى سر حدّ و مرز براى اين بهرهمندى وجود
دارد، از اين قرار
الف: اين كه روزى از سهميه خودت باشد، نه از حق ديگران، تا خوردن آن
بر تو حلال شود.
ب: اين كه طيب و پاكيزه باشد، پس خوردن چيز پليد همچون نجس و