خداى نيرومند و غالب توكل كرده‌ام.

فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ وَ شُرَكاءَكُمْ‌ ساز و برگ خويش و بتانتان را گرد آوريد.» يعنى هر چه داريد از قواى مادى و معنوى گرد آوريد و نيروى بتان خود را نيز بر آنها بيفزاييد و هيچ نيرو استعدادى را فرو مگذاريد تا فردا محزون نشويد.

/ 426 ثُمَّ لا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً چنان كه هيچ چيز از كارى كه مى كنيد بر شما پوشيده نباشد.» تا سبب اندوه و تأسف شما گردد.

ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَ لا تُنْظِرُونِ‌ و به دشمنى من قدم به پيش نهيد و مرا مهلت مدهيد.» يعنى چون ساز نبرد مهيا كرديد و براى مقاومت در برابر رسالت من همه نقشه‌هاى خود را بررسى كرديد. قدم پيش نهيد و هرگز مرا مهلت ندهيد.

نوح به نيروى رسالت خويش با آنان معارضه مى‌كند. سلاح او توكل به خداست. از اين سخن نوح چند مطلب به دست مى‌آيد

اولا: رسالت انقلابى است مبارك و عليه جنبه‌هاى منفى جامعه از نظر فرهنگى و اجتماعى.

ثانيا: رسول پيش از هر كس به رسالت خود ايمان دارد و براى تحقق آن فداكارى مى‌كند. مثلا اگر دروغ مى‌گفت هرگز حاضر نبود تا سر حد جان در راه تحقق آن پايدارى كند.

ثالثا: رسول هرگز در برابر مفاسد اجتماعى مداهنه نمى‌كند و براى اصلاح آنها نه طريق مسالمت‌آميز را مى‌پذيرد و نه تدريجى را، بلكه امور را ريشه‌اى بررسى مى‌كند، زيرا رسول از جانب خدا آمده است خدايى كه آفريدگار مردم و مالك آسمانها و زمين است. بنا بر اين راهى براى مداهنه و مماشات نيست. و نمى‌تواند در برابر مفاسد راه مسالمت پويد يا سكوت كند.