گويى مى‌بينند كه آنها را به سوى مرگ مى‌برند.» زيرا حقيقت حق را نمى‌شناسند و نمى‌دانند كه سرانجام آن خير و آسودگى است از اين رو در طريق آن گام بر نمى‌دارند و شوق ديدار آن در دل نمى‌پرورند، بلكه آن سان به سوى آن حركت مى‌كنند كه گويى به كام مرگ رهسپارند.

/ 19

صاحب قدرت‌

[7] مسلمانان در انتظار كاروان مى‌بودند ولى آن گروه پديدار شد كه سلاح رزم پوشيده بودند. حكمت بالغه خداوندى آن بود كه شوكت و قدرت كفار در هم شكند و بيم به دلهايشان افكند و مسلمانان را به صورت يك قدرت نظامى كه سراسر جزيرة العرب را در زير فرمان خود داشته باشد در آورد.

وَ إِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّها لَكُمْ‌ و به يا دآر آن گاه كه خدا به شما وعده داد كه يكى از آن دو گروه به دست شما افتد.» يعنى به طور حتم شما بر دشمن غلبه مى‌كنيد و با اين غلبه يا كاروان بازرگانى را كه از همان نزديكى شما مى‌گذرد تصاحب خواهيد كرد يا لشكرى را كه به جنگ شما آمده است منهزم خواهيد ساخت و با آن كه خداوند به آنان وعده پيروزى داده بود، باز هم در رؤياى كاروان تجارتى بودند و از برخورد با مردان جنگجو مى‌هراسيدند.

وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ‌ و دوست داشتيد آن گروه كه عارى از قدرت است به دست شما افتد.» زيرا از رويارويى با سپاه دشمن مى‌ترسيدند ولى خدا چيز ديگرى مى‌خواست. مردم نعمت عاجل مى‌خواستند و خداوند تحقق هدفهاى آينده را. خدا مى‌خواست بنيان رسالت خويش استوار گرداند و جمع كفار پراكنده سازد تا ديگر تكيه‌گاهى براى دشمنى با آيين نوين نداشته باشند.

وَ يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ‌ خدا مى‌خواست سخنان خويش را بر جاى خود نشاند.»