پيوستن به رهبرى دينى در نزد منافقان كارى بود كه براى مصالح دنيوى
انجام مىگرفت. اگر به آنان از صدقات و بيت المال چيزى داده مىشد خشنود مىشدند و
گرنه زبان به شكايت مىگشودند و در ضمن سخن گوشه و كنايه مىزدند يا در عمل خشم
خود آشكار مىكردند.
در حالى كه اين پيوستگى، پيوستگى ايمانى بود بدين معنى كه هر فرد
مؤمنى بايد خود را تسليم خدا و رسول و رهبرى دينى كند و معتقد باشد كه آسودگى و
رفاه براى همه افراد جامعه است جامعهاى كه او نيز يكى از افراد آن است. و اين
ميسر نمىشود، مگر آن كه همه رغبتش خدا باشد.
اما صدقات و اموال بيت المال چنان نيست كه به ميل و اراده كسى در
اختيار هر كس قرار گيرد. اين اموال متعلق به افراد ناتوان جامعه است چون فقرا،
مساكين، كارمندان جمعآورى زكات و نيز براى استمالت خاطر افرادى از لشكر بيگانه تا
در ركاب اسلاميان بجنگند، همچنين براى آزاد كردن بندگان و وامداران و