آل فرعون كه مردمى ستم پيشه بودند چنان كرد.

در آيات (57 تا 69) سخن از تاكتيكهاى جنگى است. قرآن فرمان مى‌دهد كه بايد نه تنها در دل آن گروه از دشمنان كه در جبهه هستند بيم افكند بلكه همه دشمنان را بايد مرعوب كرد. مسلمانان، ضرورى است كه همواره آماده پيكار باشند و چون از سوى دشمن پيشنهاد آشتى شد بپذيرند و در اين كار بر خدا توكّل كنند كه مباد پيشنهادشان نوعى خدعه باشد و همچنين در اين آيات به ضرورت اتحاد و تحريض بر قتال و آمادگى روحى براى قبول فداكاريها تأكيد شده است. مسلمانان در برابر اين فداكاريها از غنايم حلال برخوردار مى‌شوند.

در آيات (70 تا 71) سخن از اسيران است كه اگر نياتشان صافى و پاك باشد خداوند پاداش آنان را خواهد داد و بايد بدون خوف از خيانت آنها، با آنان رفتارى پسنديده داشت.

در پايان سوره آيات (72 تا 77) خلاصه‌اى از همه موضوع سوره است. در اينجا فرمان است به مهاجرت و جهاد به مال و جان و نيز ستودن كسانى كه مهاجران را مكان و مسكن مى‌دهند و با اين عمل خويش در يارى اسلام مى‌كوشند.

در حالى كه كفار همه يك گروهند، مؤمنان و مجاهدان از مهاجران و انصار نيز بايد به مثابه يك گروه واحد باشند كه خويشاوندان به يكديگر سزاوارترند.

بدين گونه آيات سوره انفال بر محور مسائل جهاد در راه خدا دور مى‌زند.