[40] مردى نزد امام صادق عليه السلام آمد و گفت اى فرزند رسول خدا!
مرا به سوى پروردگارم راه بنماى. امام فرمود: اى مرد آيا تا كنون سفر دريا
كردهاى؟ گفت: آرى، امام گفت: آيا پيش آمده كه كشتىات بشكند؟ گفت
آرى. پرسيد: آيا در آن حال كه كشتىات شكسته بود و از شناگرى تو هم
كارى ساخته نبود دلت به چيزى گرايش يافت؟ مرد گفت: آرى، امام فرمود: همان خداست.
در حالات عادى تاريكيهاى غفلت و خود پسندى و نادانى گرداگرد فطرت
انسانى متراكم مىشوند، اما زمانى كه واقعا خطرى پيش آيد در آن تاريكيها رخنهاى
پديد مىآيد و انسان به پروردگارش توسّل مىجويد و غفلت و خودپسندى و نادانى را به
يك سو مىزند.
قُلْ أَ رَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُ اللَّهِ أَوْ
أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَ غَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ
بگو چه مىبينيد اگر به شما عذاب خدا فرود آيد يا قيامت در رسد- اگر راست
مىگوييد- باز هم جز خدا را مىخوانيد؟» هر يك از ما با چنين لحظات دشوارى مواجه
شدهايم كه در آن به پروردگارمان روى آوردهايم ولى بعضى از ما پس از رفع آن خطر
مدتها فقط از آن خطر ياد مىكنيم نه از آن كه بدو توسل جسته بوديم.
[41] آرى، انسان در اين لحظات صعب خدا را مىخواند و خدا دعايش به
مقتضاى حكمت خود به اجابت مىرساند.
/ 63 بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ
نه، تنها او را مىخوانيد.» يعنى خدا را مىخوانند فقط، بدون آن كه به ديگر كسان
يا چيزهايى كه شريك او مىسازند نظر داشته باشند.
فَيَكْشِفُ ما تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شاءَ
و اگر بخواهد آن رنجى را كه خدا را