هذا بَصائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ‌- اين حجتهايى است از جانب پروردگارتان و رهنمود و رحمت است براى مردمى كه ايمان مى‌آورند.» [204] بر هر انسانى واجب است كه اين حجتها را بزرگ شمارد. و چون قرآن خوانده شود به گفتگوهاى خود پايان دهند و به آن گوش دهند.

وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌- چون قرآن خوانده شود به آن گوش فرا دهيد و خاموش باشيد، شايد مشمول رحمت خدا شويد.» يعنى به سعادت و رفاه برسيد و اين به سبب گوش فرا دادن به آيات خدا حاصل شود.

چگونه از قرآن دور نشويم؟

[205] چه بايد بكنيم تا از قرآن فاصله نگيريم و همانند كسانى نشويم كه دلهايشان درك نمى‌كند و گوشهايشان نمى‌شنود و چشمانشان نمى‌بيند. آرى، بايد به خواندن قرآن مداومت ورزيم و همواره آيات الهى را و اسماء او را به ياد داشته باشيم و اين امر به چند شرط حاصل خواهد شد

اولا: اين يادآورى و تذكّر در دل باشد تا از ريا و نفاق و قشريگرى دور باشد.

ثانيا: ياد خدا با تضرع و تذلل همراه باشد و ذكر كننده همواره به اين امر معترف باشد كه بنده درمانده‌اى است و مالك سود و زيان خويش نيست.

ثالثا: از خدا بترسد و مرتكب كارى كه نافرمانى او باشد نشود.

رابعا: ذكر، آشكار و با صداى بلند نباشد تا احتمال ريا در آن نرود و در/ 529 اعماق دل و جان او نفوذ كند.

خامسا: ذكر در هر صبح و شام بود و اين امر سبب مى‌شود كه هر چه بيشتر غفلت را از انسان دور سازد.