تحرك مؤمنان را بگيرند، زيرا ناقه سمبل وحدت ايشان بود و عنوان فعاليت اجتماعى آنها. ولى اينان خطا كردند، زيرا كشتن ناقه همان بود و گرفتار غضب پروردگار شدن همان.

فَعَقَرُوا النَّاقَةَ- پس ماده شتر را كشتند.» مشهور اين است كه از آن جمع تنها يك تن ناقه را كشت ولى بقيه به عمل او رضا دادند و اين امر به مثابه آن بود كه همه در كشتن ناقه شريك بوده‌اند. از اين رو مى‌گويد

وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ‌- و از فرمان پروردگارشان سرباز زدند.» زيرا از مرزى كه براى‌شان معين شده بود گذشتند و به فساد گراييدند و حال آن كه خدا اصلاح آنها را مى‌خواست.

وَ قالُوا يا صالِحُ ائْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ‌- و گفتند: اى صالح، اگر پيامبر هستى آنچه را به ما وعده داده‌اى بياور.»

پايان حتمى‌

[78] سرانجام كار عصيان ثمود سرانجام همه طاغوتان مستكبر است كه فساد از حد مى‌گذرانند. پس خداوند بر قوم ثمود عذاب نازل كرد. زمين زير پايشان به لرزه درآمد و آنچه ساخته بودند خراب شد و هم چنان كه نشسته بودند بى‌آن كه فرصت آن يابند كه پاى خود دراز كنند و خود را براى مردن آماده كنند، جان سپردند.

فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دارِهِمْ جاثِمِينَ‌- پس زلزله‌اى سخت آنان را فرو گرفت و در خانه‌هاى خود بر جاى مردند.» [79] افراد بشر براى نجات همنوعان و برادران خود مى‌شتابند ولى چون مستكبران بميرند كسى براى ايشان محزون نمى‌شود/ 363 و اين منتهاى شوربختى و عار و ننگى است كه كسى به آن گرفتار مى‌آيد.

فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسالَةَ رَبِّي وَ نَصَحْتُ لَكُمْ‌