بر بندگان واجب است كه با دعا و اظهار خوارى و ذلّت و تواضع روى به
پروردگار خويش آورند زيرا خدا فروتنان و خاكساران را دوست دارد و متجاوزان متكبران
را دوست ندارد، كه متكبران مىخواهند به حريم خداوندى تجاوز كنند و/ 336 نفسهايشان
به دعا پرورش نيافته و خواستار تجاوز و تعدى بر مردم هستند.
به سبب شناخت خدا و تضرع در برابر او روحيه صلاح در وجود بشر رشد
مىكند و بدون شناخت و تضرع آدميان به جانب فساد ميل مىكنند. خداوند جهان هستى را
به آفرينش خير و هدايت خود به صلاح آورده است و چون انسان ملزم به دعا باشد و از
خشم خدا بترسد و به رحمت او اميد بسته باشد خواه ناخواه صالح و نيكوكار خواهد بود.
شرح آيات
كيست آفريدگار و چيست گردش روزگار
[54] آن آفريدگارى كه بشر به او توكل مىكند و راه و روش خود را از
او الهام مىگيرد كيست؟ مسلّم است كه آن آفريدگار اين بتان سنگى نيستند. بلكه كسى
است كه همه اشياء را آفريده هم چنان كه همه اشخاص را.
إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ
فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ- پروردگار شما اللَّه است كه آسمانها
و زمين را در شش روز بيافريد.» شايد مراد از «شش روز» مراحل ششگانه آفرينش باشد يا
اشاره باشد به مدتى از زمان، ممتد و به تدريج، خلاصه اشاره باشد به دخول عنصر زمان
در ذات اشياء يا اشاره به اين معنى باشد كه اشياء براى وصول به كمال مراحلى را طى
مىكنند بر وفق سنت خداى سبحان و به امر او. ولى در هر حال ناظر به اين انديشه است
كه عالم خلقت نيازمند تربيت خداوند است. و اوست كه به اراده خويش آن را مىگرداند
و راه مىبرد آرى، آن خدايى كه عالم پرورده است از هر كس و از هر چيز ديگر
شايستهتر است كه بشر آن را پروردگار خويش برگزيند و عبادتش كند.
ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ- سپس بر عرش
استيلا يافت.»