حرمت اسراف و ضرورت تنظيم خوردن و آشاميدن، يكى ديگر از جنبههاى
تكاملى در اسلام است. اسراف از آن رو ناپسند است، إِنَّهُ
لا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ- كه خدا اسرافكاران را دوست
نمىدارد.»/ 302 اسراف گاهى تجاوز از حدود شريعت است. كسى كه گوشت خوك مىخورد يا
شراب مىنوشد، اسرافكار است و خدا او را دوست ندارد، زيرا براى او روزى حلال به
فراوانى فراهم كرده و ديگر نيازى به حرامش نيست. گاه اسراف به تجاوز از حدود عرف
عام است، مثلا كسى خانهاى بسازد و صدها ميليون تومان در آن خرج كند در حالى كه با
صرف مبلغ كمترى مىتوانست براى خود مسكن و مأواى راحتى تهيه كند. يا اتوموبيلى را
به دهها ميليون تومان بخرد و حال آن كه با خريد اتوموبيلى به بهاى مناسب او را
بسنده مىبود. اسراف به موقعيتهاى اجتماعى يا حتى به موقعيتهاى شخصى مربوط مىشود.
فقيرى كه بيش از چند تومان ندارد و آن را به خريد- مثلا- عطر و اودكلن اختصاص
مىدهد، در حالى كه زن و فرزندش نان بر سفره ندارند، آدم اسرافكارى است، در حالى
كه اگر شخص توانگرى چنين كند اسراف به حساب نمىآيد. دولتهاى فقيرى كه به تقليد
دول ثروتمند فرودگاههاى عظيم احداث مىكنند يا ميدانها و استاديومهاى ورزشى و يا
سفارتخانههاى فخيم مىسازند در حالى كه هنوز براى كودكان خود مدرسهاى مناسب
ندارند، در زمره اسرافكاران هستند. و حال آن كه ساختن اين بناها و احداث اين
تأسيسات براى دول ثروتمند اسراف به حساب نمىآيد.
آيا خداوند زينت را حرام كرده؟
[32] اسلام زينت را بر مؤمنان حرام نكرده حتى آن را در روز قيامت
خاص آنها قرار داده، بنا بر اين چيزى كه در آخرت خاص مؤمنان است چگونه ممكن است در
دنيا بر آنها حرام شده باشد؟