ولى اين گناه را اثرى منفى در پى بود زيرا آن دو و فرزندانشان به زمين فرود آمدند تا با يكديگر دشمنى كنند و در زمين فرصتى محدود داشته باشند.

شرح آيات

طبيعت عجز انسان‌

[19] چنان برمى‌آيد كه بهشت كه آدم در آن سكونت گزيد، مثال زنده نعمت و آسايش است كه خداى تعالى به بشر ارزانى داشته، زمانى كه در طريق خدا قدم زند. زيرا راهها و روشهاى الهى سبب شوربختى كسى نمى‌شوند، بلكه سبب سعادت و رستگارى خواهند بود. و خداوند چيزهاى خوب و خوشمزه را حرام نكرده بلكه بعضى چيزها را بنا بر حكمت بالغه خويش حرام كرده است. خداوند به پدرمان آدم فرمود كه از هر چه خواهند بخورند جز يك درخت كه اگر به آن درخت نزديك شوند از ستمكاران به خود خواهند بود، زيرا سودى در آن نخواهند جست.

وَ يا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ فَكُلا مِنْ حَيْثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمِينَ‌- اى آدم، تو و همسرت در بهشت مكان گيريد و از هر جا كه خواهيد بخوريد ولى به اين درخت نزديك مشويد كه در شمار بر خويش ستم كنندگان خواهى شد.» [20] پيش از آن كه انسان در دام شهوات درافتد مى‌پنداشت كه مى‌تواند با مصاعب و مشكلات مواجه شود و در هر حال فردى صالح است. ولى ناتوانى و عجزى كه در طبيعت بشر نهفته است در مواقع امتحان آشكار مى‌شود. و بر بشر است كه چون سقوط كرد بار ديگر از جاى برخيزد و از گناهى كه مرتكب شده توبه كند و به خود مغرور نباشد و نپندارد كه در برابر گناه ياراى مقاومتش هست.

فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطانُ لِيُبْدِيَ لَهُما ما وُورِيَ عَنْهُما مِنْ سَوْآتِهِما پس شيطان آن دو را وسوسه كرد تا شرمگاهشان را كه از آنها پوشيده بود در نظرشان آشكار كند.» وسيله‌اى كه شيطان برگزيده بود، وسوسه بود. بر حسب ظاهر وسوسه مشوش‌