[107] تفكر درباره مشركين و سرنوشت ايشان خود مسئلهاى است كه چرا
ايشان به جهنم مىروند با آن كه چون ما انسانند؟ اين انديشه باعث مىشود كه برخى
از حقايق در ذهن ما مشتبه شوند. يا چرا راه را تا پايان با ما نمىپيمايند. از اين
رو است كه قرآن مىگويد كه شرك مشركان، خدا را عاجز نمىسازد. بلكه آن هم در
چارچوب اذن خدا و سيطره او بر عالم وجود، قرار دارد. زمانى كه بر عهده بشر امرى
باشد بيشتر از مجرد دعوت ايشان به ايمان، خداى تعالى خود آن را براى ايشان انجام
خواهد داد.
وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ ما أَشْرَكُوا وَ ما جَعَلْناكَ عَلَيْهِمْ
حَفِيظاً وَ ما أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ- اگر خدا
مىخواست آنان شرك نمىآورند و ما تو را نگهبان ايشان نساختهايم و تو كارسازشان
نيستى.»/ 156 پس انتظارشان خطاست زيرا ما مكلف بحفظ ايشان نيستيم و مقرر نيست كه
كارسازشان باشيم.
مشركان را دشنام مدهيد
[108] مشركان را در گمراهيشان واگذار. اينان چون اراده شرك ورزى
كردند و آن را به جاى يكتا پرستى برگزيدند، خدا افسارشان را به دست خودشان سپرد. و
اعمالشان را در نظرشان بياراست. از اين رو آنان راه و روش خويش تقديس مىكنند. بنا
بر اين خطاست كه مؤمنان به مقدسات مشركان دشنام دهند زيرا ممكن است به ناگاه عكس
العمل نشان دهند و از روى ظلم و تجاوز خدا را دشنام دهند زيرا اعمال اينان در
چشمشان آراسته شده پس چرا خود را مكلف سازيم. در حالى كه مىدانيم اينان خود به
آستان خدا خواهند رفت و خدا خود، ايشان را محاسبه و مجازات خواهد نمود.
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ
فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ
عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا
يَعْمَلُونَ- چيزهايى را كه آنان به جاى اللَّه مىخوانند دشنام مدهيد كه آنان
نيز بى