افكند، از وادى اجتماع به آستان حقيقت.

فَلَمَّا أَفَلَتْ قالَ يا قَوْمِ إِنِّي بَرِي‌ءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ‌ و چون فروشد گفت

اى قوم! من از آنچه شريك خدايش مى‌دانيد بيزارم.» برخى خورشيد را كه يكى از مخلوقات خداست شريك آن آفريننده جهان قرار مى‌دهند، در حالى كه آن كه شايسته عنوان الوهيت است بايد توانا و آزاد باشد هر چه اراده كند به انجام رساند و خورشيد مسخّر امر پروردگار خود است و هيچ از خود ندارد. و نتواند در طلوع و غروب خود از فرمان پروردگارش سر برتابد.

تسليم مطلق ... آخرين مرحله‌

[79] ابراهيم مخلوق رها كرد روى به درگاه خالق نهاد، طبيعت را پس پشت افكند و به درگاه كسى روى نهاد كه مدبر و گرداننده آن است. و گفت

إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي‌ من از روى اخلاص روى به درگاه كسى آوردم.» يعنى راه اللَّه را راه خود برگزيدم و خشنودى او را هدف خويش.

/ 115 فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِيفاً كه آسمانها و زمين را آفريده است.» آفريده است و راه هر يك را نيز معين كرده و بدين گونه قدرت تام و تمام خود بر آنها تحميل كرده است.

هنگامى كه ابراهيم روى پرستش به درگاه خداوندى نهاد و از همه شريكان رخ برتافت و همه بتان فرو كوبيد صفت «حنيف» يافت يعنى مخلص در ايمان، روى گرداننده از هر چه مردم راه گمراه مى‌كند و از همه رسوم و تقاليد گمراه كننده آنان و گفت

وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ‌ من از مشركان نيستم.»