هدف چيزى بوده ولى آنان حيله شيطانى خويش را براى دست يافتن به آن به كار انداخته‌اند، گناهى سنگين‌تر از گناه آن كسان دارند كه به خطا يا بر حسب تصادف گناه مى‌كنند، آيا چنين كسان از مكر خدا ايمنى دارند؟ كه مثلا

أَنْ يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ‌- كه خدا آنان را با زمين فروبرد، يا عذاب از جايى ايشان را فرا گيرد كه هيچ چيزى درباره آن نمى‌دانند.» از بالاى سر يا از اطراف ايشان.

علامه طباطبائى مى‌گويد: اين آيه و دو آيه پس از آن بيم دادن و تهديدى براى مشركان است، و آنان كسانى هستند كه ديگرى جز خداوند متعال را پرستش مى‌كنند، و براى خود مقرراتى در زندگى وضع كرده‌اند كه در زندگى از آنها پيروى مى‌كنند، پس آنچه مى‌كنند همه خواسته خودشان است و از شرايع فرو فرستاده خدا روى مى‌گردانند كه/ 66 از راه پيامبرى به ايشان رسيده است، و در اين باره به برهانهاى واهى تمسك مى‌جويند كه براى خود آفريده‌اند و همه سيئه و گناه است. و اضافه كرده است كه: سيئات مفعول مكروا با متضمن بودن معنى عمل است: يعنى با مكارى و حيله‌گرى به گناه و كارهاى زشت مى‌پردازند. [8] و كلمه «الدين واصبا» در سياق، بنا بر استنباط علامه طباطبائى بر معنى تشريع در شرك دلالت دارد.

[46] و بشر نيازمند به كسب است، و اكتساب احاطه شده با خطرها است، و خداوند سبحانه و تعالى انسان را در آن هنگام كه براى دست يافتن به روزى تلاش مى‌كند محفوظ مى‌دارد، ولى چون به ساختن قوانين باطل براى سعى و كوشش بپردازد، خدا او را طعمه خطرها قرار مى‌دهد.

أَوْ يَأْخُذَهُمْ فِي تَقَلُّبِهِمْ‌ يا آنان را در گشت و گذارشان گرفتار مى‌سازد.»