گمراه شده بوده‌اند، و چه بد بارى را حمل كنند!» «أوزار» به معنى سنگينى گناهان است، از آن روى كه گناه پايان نمى‌پذيرد، بلكه همچون بارى سنگين بر جاى مى‌ماند كه شخص گناهكار مى‌بايستى كشيدن بار سنگين آن را تحمل كند، و گاه دو نفر در تحمل وزر گناهى شريك مى‌شوند بدون آن كه يكى از آنان سهمى سبكتر از ديگرى داشته باشد، و در حديث شريف نبوى آمده است

«آن كس كه سنتى نيكو را استوار سازد، پاداش آن و پاداش كسى كه بدان سنت عمل كند، بدون آن كه چيزى از آن كاسته شود به وى داده خواهد شد، و آن كس كه سبب رواج سنتى زشت و بد شود، هم وزر آن را تحمل خواهد كرد و هم وزر كسانى را كه به آن سنت عمل كنند».

آيه اشاره به آن دارد كه هر كس به اجبار خود را بر ديگرى مسلط سازد، اگر در اين راه نبوده باشد كه به آن فرد راه سلامت خودش را بياموزد، اين كار وى گناهى بزرگ است.

[26] مستكبران تنها به تبليغ بسنده نمى‌كنند، بلكه بر ضد حق و جبهه آن به انواع مختلف مكر و فريب مى‌پردازند، و مكر و حيله‌گرى آنان با مكر كسانى كه پيش از ايشان بوده‌اند شبيه است، و از اين آگاهيم كه خدا چگونه آن مكاران گذشته را با فروريختن سقفها بر سرهاى ايشان هلاك كرد.

قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيانَهُمْ مِنَ الْقَواعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ‌- كسانى كه پيش از ايشان بودند مكر ورزيدند، پس خداوند ساختمانهاى آنان را از شالوده ويران كرد و سقف از بالا برايشان فروريخت.»/ 42 سقف به سبب متزلزل شدن شالوده‌هايى كه بر روى آنها بنا شده بود و آنان در زير آنها قرار داشتند فروريخت و آنان را هلاك كرد.

وَ أَتاهُمُ الْعَذابُ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ‌- و عذاب از جايى به سراغ ايشان آمد كه انتظار آن را نداشتند.»