گوش نداد، و با ستم كردن بر نفس خويش به باغ درآمد و گفت: چنان نمى‌پندارم كه اين هرگز نابود شود، تا اين كه زندگى او پايان يافت، و همه باغ او رو به تباهى و نابودى روانه شد، و در آن مثلى از واقعيت ذو القرنين براى كسانى زده است كه به جاه و مقام عظيم و فرمانروايى بزرگ دست يافتند، ولى هرگز راضى به آن نشدند كه در مقابل فشارهاى مقام و زينت فرمانروايى خاضع باشند.

سوره كريمه در چارچوب كلى خود نگرشى فراگير درباره ايستار اسلام نسبت به زينت زندگى دنيا را بيان مى‌كند، و بخش اول آن نظرى به موضوعهاى سوره بنا بر عادت قرآن در اوايل سوره‌هايى مى‌اندازد كه حاكى از نيكى آغاز شدن سوره است و نورى بر چارچوب سوره و خلاصه‌اى از موضوعاتى كه پس از آن خواهد آمد مى‌افكند.

چنان كه آيات (1- 8) اين درس يادآور ما مى‌شود كه قرآن كتاب هدايت است، و هدايت راه مستقيم انسان به سوى نعمتهاى خدا.

نيز از انگيزه‌هايى سخن مى‌گويد كه انسان را به ملتزم و پايبند بودن به هدايت خدا وامى‌دارد و از آن جمله است بيم دادن و مژده دادن.

به خطرهاى شرك از راه نسبت دادن فرزندى به خداوند متعال اشاره مى‌كند، و پس از آن مى‌گويد كه بر رسول يا پيشوايى كه در جاى او مى‌ايستد، بيان حقايق واجب است، و او را نمى‌رسد كه اگر مردمان هدايت خدا را نپذيرفتند، خود را با غم و اندوه هلاك كند.

در پايان از ديد اسلامى نسبت به زينت زندگى دنيا و متاع و كالاى آن بحث مى‌كند و مى‌گويد كه اينها همه آزمودن الاهى نسبت به انسان است، و در نتيجه نابود خواهند شد، چه زمين سرانجام به صورتى درمى‌آيد كه پهنه‌اى بى‌حاصل است و گياهى در آن نمى‌رويد.

سپس آيات (9- 16) از لزوم توجه داشتن انسان به سنتهاى خدا در جهان سخن مى‌گويد كه، بنا بر آن، مى‌بايستى به حكم خدا گردن نهد، و هر اندازه هم كه حوادث مشاهده يا شنيده شده در نظر/ 344 او عجيب و تازه جلوه‌گر شود بازهم چنين‌