بت پرستان را رسوا مى‌كند كه فرشتگان را فرزندان خدا مى‌دانند.

در حديث آمده است

«سپاس خداى را كه فرزندى نياورد كه ميراث خوار او باشد، و زاييده نشد تا شريكى داشته باشد».

و چون نفى ولد كرد، اين خود نفى شرك نيز هست، بدان سبب كه آن كه فرزند نمى‌آورد و ميان‌پر است، پس چگونه مى‌تواند مولود باشد، و آن كه مولود نباشد به چيزى شباهت ندارد، پس همتا و شريك يا/ 329 ولى ندارد كه به او يارى كند، بدان جهت كه به ذات خود بى‌نياز است پس چگونه از غير خود مدد بگيرد؟! وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِ‌- و نه شريكى در ملك و فرمانروايى دارد و ولى و سرورى كه او را از ذلت و خوارى نجات دهد.» گفته‌اند كه اين آيه در پاسخ به جهودان و نصرانيان آمده است كه گفتند

خداى براى خود فرزندى برگزيد، و به مشركان عرب كه گفتند: لبيك شريكى براى تو نيست مگر شريكى كه او براى تو است، و به صابئين و مجوس كه گفتند

اگر اولياى خدا نمى‌بودند، خدا خوار مى‌شد. [29] در دعاى مأثور آمده است: (سپاس و ستايش خداى را كه فرزندى نگرفت كه موروث باشد، و شريكى در ملك نداشت تا در آنچه مى‌كند عليه او به عمل برخيزد، و سرورى نداشت كه او را از خوارى نجات دهد تا شريكى در آنچه مى‌كند و مى‌سازد نداشته باشد). [30] خدا شريكى ندارد تا به ضديت با او برخيزد يا به مساعدت او، چه اگر شريكى مى‌داشت به ضديت با او برمى‌خاست و نظام جهان متزلزل مى‌شد، و اگر شريكى مى‌داشت كه به او كمك مى‌كرد و اولى قوى و ديگرى ضعيف بود، ديگر چه نيازى به ضعيف وجود مى‌داشت.