«هرگز فرعون نمى‌دانست كه خدا موسى را به اين رسالت مبعوث كرده است، بلكه خود موسى بود كه مى‌دانست و به همين جهت نسبت به كار خود اعتماد كامل داشت».

قرآن كتابهاى آسمانى را وسيله دست يافتن به بصيرتى كه به ديدن حقايق كمك مى‌كند قرار داده است، و چون فرعون همه آن حقايق را تكذيب كرد، موسى او را در پايان سخن خود آگاه ساخت و گفت وَ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يا فِرْعَوْنُ مَثْبُوراً.

[103] و چون فرعون اين سخن را شنيد در صدد انتقام گرفتن بر آمد.

فَأَرادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ الْأَرْضِ‌- اراده كرد كه آنان (موسى و بنى اسراييل) را از سرزمين خود بيرون راند.» ولى خداوند تبارك و تعالى در كمين گاه ايستاده بود.

/ 318 فَأَغْرَقْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ جَمِيعاً- پس او و كسانى را كه با او بودند غرق كرديم.» [104] و اين يكى از معانى گواه بودن خدا بر راستى رسالتهاى پيامبران است، و خداوند متعال فرعون و كسانش را گرفت و در دريا افكند و آب آنان را همچون سنگريزه بلعيد و در خود فروبرد.

وَ قُلْنا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذا جاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنا بِكُمْ لَفِيفاً- و پس از آن به بنى اسراييل گفتيم كه در اين سرزمين (مصر) ساكن شويد، و چون موعد زندگى ديگر در آخرت فرا رسد، همه را با هم جمع خواهيم كرد.» گفته‌اند كه لفيف به معنى به هم چسبيده و پيچيده به صورتى است كه تشخيص آنان از يكديگر امكان پذير نيست.

بدين گونه فرعون رفت و از او عبرتى براى جهانيان بر جاى ماند.