زمين و كسانى كه در آنهايند تسبيح او مىگويند.» چه آسمانها با عظمتى
كه دارند و خورشيدها و ستارگان و منظومههايى كه در آنها است، و زمين با آنچه از
سنگ و خاك و جز اينها كه در آن است، همگى تسبيح گوى خداى يگانهاند و به يگانگى او
گواهى مىدهند، و آشكار است كه همه چيزها، هر يك به نسبت خود، از مقدارى شعور
برخوردارند.
وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا
تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً-
و هيچ چيز نيست مگر اين كه به ستايش او تسبيح مىگويد، ولى شما تسبيح آنها را فهم
نمىكنيد، و او بردبار و آمرزنده است.» پس همه چيز تسبيح خدا مىكند ولى ما
نمىتوانيم الفاظ و تسبيحات آنها را دريابيم و ادراك كنيم، بدان جهت كه هر چيزى
براى خود لغت تسبيح گفتن مخصوص دارد.