چيزى را اراده كند، به آن مى‌گويد باش، پس آن هستى پيدا مى‌كند»، و چنان مى‌نمايد كه ميان امر و خلق تفاوتى وجود دارد، و خلق با واسطه و بر حسب سنتهايى كه خدا آنها را روان كرده است صورت مى‌گيرد، در صورتى كه امر به معنى خلق و آفرينش مستقيمى است كه در آن ايجاد و نوآورى مورد ملاحظه قرار گرفته است. و عذاب خدا براى امتهايى كه انحراف پيدا كرده‌اند، همچون رسالت و پيام رسانى رسولان و فرستادگان خدا دو امر الاهى ابداعى محسوب مى‌شوند كه از آن سنتهاى شناخته شده براى ما فرمانبردارى نمى‌كنند.

در آن هنگام كه رسولان با بيم دادن مردمان رسالت خود را آغاز كردند، كافران خواستار آن شدند كه آنچه بدان بيم داده شده‌اند هر چه زودتر فرا رسد، و تأخير در آن را دليلى بر عدم وجود جزا و كيفر دانستند، و اين آيه براى آن آمده است كه ايشان را از نزديك شدن ساعت مجازات و كيفر آگاه سازد ...

أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ‌- فرمان خدا رسيد پس در رسيدن آن شتاب مورزيد.»/ 19 حقيقت آن است كه شرك ايشان به خدا، و گمان ايشان به اين كه خدايان ديگرى در كارند كه از آنها در برابر خدا دفاع مى‌كنند، همان چيزى است كه آنان را مطمئن ساخته و سبب آن شده است كه بيم دادن را جدّى نگيرند، و خدا آنچه را كه براى او شريك تصور كرده‌اند نفى كرده است.

سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌- او منزه و برتر از چيزى است كه شريك او قرار مى‌دهند.»

روح رسالتهاى خدا

يُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ بِالرُّوحِ‌- خدا فرشتگان را يكى پس از ديگرى، تأييد شده به وسيله روح فرومى‌فرستد،» [2] و روح- بنا بر آنچه از توجه كردن به آياتى آشكار مى‌شود كه براى ما از آن سخن مى‌گويند-: آن فرشته بزرگى است كه خدا به وسيله او فرستادگان خويش را