و اين حكمت در سخن پاكيزه‌اى متجلى مى‌شود كه نه سستى در آن باشد و نه خشونت و درشتى، و آن حزمى است همراه با نرمى، و بلاغتى در وضوح، و زيبايى و جمالى در اتقان ...

وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ- و اندرز دادنى نيكو.» در هنگام بحث و جدال شايسته آن است كه خشم خواننده به خدا برانگيخته نشود و احكامى زيانبخش و مخرب صادر نكند، و در برابر حريف از خود سستى نشان ندهد و از بعضى حقايق به طمع تسليم شدن او به حقيقت چشم نپوشد ...

وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ‌- و با آنچه نيكوتر است به مجادله با ايشان برخيز.» و در حديث شريف آمده است كه جدال به احسن قرآن است و در اين شك نيست/ 155 كه تفصيلهاى سلوك نيكو در قرآن موجود است.

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ‌- و پروردگارت از هر كس داناتر است كه چه كس از راه او گمراه شده، و راهيافتگان كيان‌اند.» پس متهم كردن مردمان به كفر و زندقه و ايستار سلبى و منفى نسبت به آنان اختيار كردن روا نيست، بلكه خدا به حساب آنان مى‌رسد، و بر دعوت كننده و مبلّغ واجب است كه دعوت آنان به سوى خدا را انجام دهد.

در حديثى دراز معنى جدال به احسن چنين آمده است: به آن است كه در همه مراحل سخن گفتن از حق پيروى كند، و حقى را منكر نشود به اين گمان كه طرف مقابل حقى بزرگتر از آن را نفى كرده است، و باطلى را نپذيرد از آن جهت كه- به پندار خود- حقى بزرگتر از آن را اثبات مى‌كند، هرگز ... شايسته چنان است كه به وسيله خود حق به هدف حق برسيم.

آخرين سخن آن كه: اين آيه دليل بر آن است كه در اسلوب دعوت به سوى خدا بايد حكومت و داورى عقل را مراعات كنيم.