گروه ديگر در پرداختن به كسب به همچشمى و مسابقه پرداختند و همين سبب حيرت و سرگردانى آنان شد، و به همين جهت خدا شنبه را آن روز قرار داد تا اختلافات از بين برود، و اين حكم امتحان و آزمايشى را براى ايشان داشت.

اين گفته با سياق مناسبتر است كه دلالت بر آن دارد كه بعضى از احكام شرعى بدان سبب وضع مى‌شود كه با اوضاع و احوال خاصى متناسب باشد، و پس از تغيير اوضاع و احوال آن حكم نيز از بين مى‌رود، و اين امرى است كه در بنى اسراييل فراوان صورت مى‌گرفته است.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ‌- و پروردگارت در روز قيامت درباره آنچه با يكديگر اختلاف پيدا كرده بودند داورى خواهد كرد.»

/ 154

سفارشهايى براى مبلغان و خوانندگان به خدا

[125] در پايان سوره كه آيات آن تقريبا به وحى اختصاص دارد، و به نام «نحل» خوانده مى‌شود كه خداوند به آن هر چه را كه بخواهد وحى مى‌كند، توصيه‌هايى به خوانندگان مردم به سوى خدا كه حامل وحى به شمار مى‌روند آمده است.

حكمت‌

اول آن توصيه‌ها دعوت كردن به سوى خدا با حكمت است، و آيات قرآن در سورة الإسراء كه پس از اين مى‌آيد، و همچنين در سوره لقمان و در سوره‌هاى ديگر قرآن معنى حكمت را بيان كرده است كه بعضى آن را جنبه نظرى علم مى‌دانند ولى در واقع بيش از اين است و از مجموعه‌اى از صفات نفسى و سلوكى بحث مى‌كند كه خدا در آيات آينده از آنها ياد كرده است ...

ادْعُ إِلى‌ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ- مردمان را با حكمت به راه پروردگارت بخوان.»