برگزيده خود قرار داد و به راه مستقيم هدايتش كرد، و در دنيا او را مشمول دريافت حسنات خود قرار داد، در آخرت به گروه صالحانش پيوست، و سپس رسول را فرمان داد كه از برنامه توحيدى دور از شرك او پيروى كند.

اما جامعه كافر و ناسپاس به نعمتهاى خدا، مثلش همچون مثل بنى اسراييل است كه درباره روز سبت (شنبه) اختلاف پيدا كردند، پس خدا آن را برايشان به تأخير انداخت و شكار ماهى را در اين روز بر آنان حرام ساخت و پروردگارمان در روز قيامت فرمان خويش را درباره آنان صادر خواهد كرد.

در پايان سوره خداوند متعال برنامه‌هاى وحى را در سه كلمه خلاصه مى‌كند از اين قرار

1- خواندن مردمان به راه خدا از روى حكمت، بدون آن كه دعوت كننده عهده‌دار مسئوليت مردمان/ 151 از ايمان يا گمراهى آنان بوده باشد، بلكه ولايت و سرورى اين كار با خداى يگانه است.

2- در هنگام قيامت كيفر به اندازه گناه است، و انتقام به اندازه جرم، و چشمپوشى از حق شخصى در راه خدا شايسته‌تر.

3- با شكيبايى در برابر آزار مردمان ايستادگى كردن، بدون آن كه مبلّغ و خواننده به خدا بر سرنوشت آنان اندوهناك شود يا از مكرشان در هراس افتد، بدان جهت كه خدا با اهل تقوا و پرهيزگارى و احسان است و از آنان حمايت مى‌كند.

شرح آيات

ابراهيم پيشواى سپاسگزارى‌

[120] بر انسان واجب است كه شكر نعمتهاى خدا گزارد، حتى در آن صورت كه مجتمع پيرامون وى به اين نعمتها كفران نشان دهد، مگر ابراهيم پيشواى عالى بشريت نبود كه بر خلاف روش قوم نادان و جاهلى خويش به شكرگزارى نعمتهاى خدا مى‌پرداخت؟! إِنَّ إِبْراهِيمَ كانَ أُمَّةً- ابراهيم يك امت بود.»