نخوريم، اما اگر اين خوردن ناگزيرى باشد و در آن تجاوز از حد نياز و اسراف صورت نگيرد، خدا آن را مى‌آمرزد، و نبايد زبانهاى ما به حلال بودن و حرام بودن از ناحيه خودمان به حركت درآيد كه اين دروغ بر خدا بستن و افتراء است، و آن كس كه چنين كند رستگار نخواهد شد، از آن جهت كه جز متاعى اندك به دست نخواهد آورد و عذابى دردناك را بايد تحمل كند.

خدا چيزهاى ديگرى را به سبب ستمگرى مردمان حرام كرده، به همان گونه كه در آيات ديگرى اشاره به آن كرده است كه/ 145 چيزهايى را بر بنى اسراييل به سبب ستمگرى آنان حرام كرده بوده است.

گاه انسان عملى ناپسند را به سبب نادانى انجام مى‌دهد و سپس توبه مى‌كند و آنچه را كه با عمل خود تباه كرده بود به ترميم آن مى‌پردازد، و خدا آمرزنده و مهربان است.

شرح آيات

حدود بهره‌مندى از نعمتها

[114] عمل كردن به عدالت در معاش با بهره‌مندى به صورت مناسب و شايسته از رزق خدا صورت‌پذير مى‌شود، و آن كسان كه خود را از بهره‌مند شدن از نعمتهاى خدا محروم مى‌سازند و چنان مى‌پندارند كه اين كار زهد و پرهيزگارى است، بايد بدانند كه اين از تعليمات آسمانى به دور است، چه پروردگار ما مى‌گويد

فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ‌- پس از آنچه خدا روزى شما قرار داده است بخوريد.» ولى سر حدّ و مرز براى اين بهره‌مندى وجود دارد، از اين قرار

الف: اين كه روزى از سهميه خودت باشد، نه از حق ديگران، تا خوردن آن بر تو حلال شود.

ب: اين كه طيب و پاكيزه باشد، پس خوردن چيز پليد همچون نجس و