وصیت امام باقر به فرزندشان

امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
پدرم هنگام وفات آنچه در اطراف (از کتب و سلاح و نشانه‌های امامت) بود به من سپرد و فرمود: گواهانی نزد من بیاور، من چهار نفر از قریش را که نافع غلام عبدالله بن عمر در میان آنها بود حاضر کردم پس فرمود: بنویس: این است آن چه ابراهیم و یعقوب علیه‌السلام به پسرانشان وصیت کردند. یا بنی ان الله اصطفی لکم الدین فلا تموتن الا و انتم مسلمون.
فرزندان من، خداوند این آیین پاک را برای شما برگزیده و شما جز به آیین اسلام (تسلیم در برابر فرمان خدا) نمی‌میرید و محمد بن علی علیه‌السلام به جعفر بن محمد علیه‌السلام وصیت کرد:
«او را در بردی (لباسی) که نماز جمعه با آن می‌خواند و با عمامه خودش او را کفن کند، عمامه را بر او بپوشاند و قبرش را چهار گوش سازد و به مقدار چهار انگشت از زمین بالا آورد و هنگام دفن بندهای کفن را بگشاید». فرمود: گواهان بروند، آن‌ها رفتند، سپس به پدرم عرض کردم، این وصیت چه احتیاجی به گواه داشت؟ فرمود: «پسر جانم، نخواست که تو (در امر امامت) مغلوب باشی و مردم بگویند به او وصیت نکرده است و خواستم حجت داشته باشی». [1] .
در کافی و بصائر الدرجات و سایر کتب معتبره روایت کرده‌اند که: حضرت صادق علیه‌السلام فرموده: پدرم را بیماری صعبی عارض شد که اکثر مردم بر آن حضرت خایف شدند و اهل‌بیت آن حضرت گریان شدند آن حضرت فرمود که: من در این بیماری نخواهم رفت زیرا که دو کس به نزد من آمدند و مرا چنین خبر دادند. امام صادق علیه‌السلام فرمود: پدرم بعد از آن بیماری صحت یافت و مدتی صحیح و سالم ماند.