تیراندازی امام باقر در دربار هشام

امام باقر علیه‌السلام فرموده است: خداوند را کیفرهای روحی و جسمی باشد، در مقابل جزا دادن به بدکار مثل تنگ کردن معیشت، سستی در عبادت و کیفری بدتر از قساوت قلب نیست.
ابن‌طاووس در کتاب امان از کتاب دلائل محمد بن جریر بن رستم طبری امامی به سند خود از حضرت صادق علیه‌السلام نقل می‌کند که فرمود: سالی هشام بن عبدالملک به حج رفت و در همان سال پدرم نیز به حج رفت. تا آن جا که فرمود: پس چون هشام به شام رفت و ما به مدینه برگشتیم، قاصدی به حکومت مدینه فرستاد که من و پدرم را به شام فرستد؛ و ما را حرکت داد؛ چون به شهر دمشق رسیدیم، سه روز به ما اجازه ورود نداد. چون روز چهارم اجازه ورود داد و نزدش رفتیم، او را دیدم که بر تخت سلطنت نشسته و لشکریان و خواصش صف کشیده و در دو صف مسلح ایستاده‌اند. و نشانه‌ای روبروی خود نصب کرده و بزرگان قومش تیراندازی می‌کنند. هنگامی که پدرم از جلو و من از پشت سر ایشان، وارد شدیم، به پدرم گفت: ای ابومحمد! با بزرگان قوم خود به این هدف تیراندازی کن. پدرم فرمود: من پیر شده‌ام و موقع تیراندازی من گذشته است؛ چنان چه صلاح بدانی مرا معاف کن. هشام گفت: به حق آن که ما را به دین و پیامبر خود محمد صلی الله علیه و آله و سلم عزیز کرده، معافت نمی‌کنم.
سپس به پیرمردی از بنی‌امیه اشاره کرد که کمان خود را به او بده. پدرم کمان را با تیری از او گرفت و تیر را در میان کمان گذاشته زه را کشید و تیر را درست به وسط هدف زد و در نشانه نصب کرد. سپس تیر دوم را در فاق تیر اول زد، به طوری که آن را تا پیکان به دو نیم کرد. سپس تا نه تیر پشت سر هم انداخت که هر یک فاق دیگری را می‌شکافت و در وسط آن جای می‌گرفت.
هشام در جای خود می‌لرزید و دیگر نتوانست خودداری کند؛ گفت:ای ابوجعفر نیکو تیر انداختی. تو از همه عرب و عجم بهتر نشانه‌گیری می‌کنی. تو گفتی من پیر شده‌ام و موقع تیراندازی من گذشته. هرگز چنین نیست. تا آن جا که گفت: از آن روزی که خوب و بد را تشخیص می‌دهم، تاکنون چنین تیراندازی ندیده‌ام، و گمان نمی‌کردم احدی روی زمین این گونه تیراندازی کند.