جعفریه

«جعفریه» پیروان جعفربن علی تقی - برادر حضرت امام حسن عسکری‌علیه السلام - بودند. «شیعیان امامیه» او را «جعفر کذّاب» می‌خواندند؛ زیرا وی پس از برادرش حسن بن علی‌علیه السلام، دعوی امامت کرد و منکر فرزند داشتن آن حضرت شد.
هنگامی که علی بن محمد النقی‌علیه السلام به شهادت رسید، گروه اندکی از اصحاب او به امامت پسرش جعفربن علی گرویدند و گفتند: پدرش درباره امامت او وصیت کرده است.
گروهی دیگر گفتند: حسن بن علی العسکری‌علیه السلام در گذشت و پس از او برادرش جعفر بنا به وصیت وی، امام است.
برخی گفتند: امامت از محمدبن علی‌علیه السلام - که عموی جعفر بود - به وی رسید.
فرقه‌ای دیگر به سخنی مانند گفتار «فطحیه» پرداختند که عبدالله بن بکیر بن اعین از آنان بود و چنان پنداشتند که حسن بن علی، پس از پدرش امام بود و چون درگذشت بعد از وی جعفربن علی به امامت رسید. همان طور که حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام پس از عبدالله جعفر (افطح) امامت داشت؛ زیرا بنا به خبری که رسیده چون امامی در گذرد، امامت به مهترین پسر وی رسد.
این فرقه چون منکر فرزند داشتن حضرت امام حسن عسکری‌علیه السلام بودند، گفتند: اگر امامی درگذرد و او را فرزندی نباشد، امامت به برادرش خواهد رسید. [1] .