هیبت و عظمت

هشام بن عبدالملک به هنگام خلافت پدرش عبدالملک مروان، سالی به حج رفت. در حال طواف، چون به حجرالاسود رسید، خواست تا به قصد تبرک بر آن حجر دست بمالد ولی از کثرت جمعیت موفق نشد. در مسجد الحرام منبری برای او نصب کردند. وی بر منبر قرار گرفت و اهل شام بر دور او احاطه کردند. در این هنگام امام زین‌العابدین علیه‌السلام در حالی که ردایی دربرداشت و از همه پاکیزه‌تر و در پیشانی‌اش از آثار سجده پینه بسته بود، نمودار شد و شروع به طواف کردن نمود. چون به حجرالاسود رسید، مردم به ملاحظه هیبت و جلالت آن حضرت، از حجر دور شدند و آن حضرت به قصد تبرک بر حجر دست مالید. هشام از ملاحظه این امر در غیظ و غضب شد. مردی از اهل شام از هشام پرسید: این شخص کیست که مردم این گونه به او احترام می‌گذارند؟ هشام، برای اینکه اهل شام آن حضرت را نشناسند، گفت: نمی‌شناسم. فرزدق شاعر در آنجا حاضر بود. گفت: اگر هشام او را نمی‌شناسد، من او را خوب می‌شناسم. آن مرد شامی گفت: کیست؟ فرزدق ضمن قصیده‌ای گفت: امام زین‌العابدین علیه‌السلام. هشام خشمگین شد و دستور داد فرزدق را در عسفان حبس نمودند. [1] .