نفرین امام سجاد به حرمله و عاقبت وی

حضرت سجاد علیه السلام فرموده است: آخرین وصیت خضر عالم به موسی بن عمران این بود که گفت: هرگز کسی را به سبب گناهش ملامت و سرزنش ننمائید.
منهال ابن عمرو کوفی به خدمت امام سجاد علیه السلام آمد، حضرت از مختار سؤال فرمودند. گفت: مختار در مسند حکومت است و هر روز گروهی از دشمنان شما را به قتل می رساند. حضرت فرمود: آیا حرملة ابن کامل الاسدی زنده است؟ گفت: بلی حضرت فرمود: اللهم أذقه حر النار خدایا به او حرارت آتش را بچشان. حرمله بدبختی بود که سر مبارک امام حسین علیه السلام را به دمشق می برد. راوی می گوید: وقتی به اطراف کوفه رسیدیم در بیرون شهر دیدم که مختار سوار بر اسب ایستاده است و گروه زیادی در خدمتش بودند و چنان یافتم که انتظاری دارد بعد سلام کرده و ایستادم بعد از لحظه ای دیدم که حرمله ی پلید را دست بسته آوردند، مختار خیلی خوشحال شد و گفت: الحمدالله که خداوند متعال مرا به تو مسلط گردانید و دستور داد دسته هایی آوردند و آتشی عظیم برافروختند و آن ملعون را تکه تکه و در آن آتش انداختند و من چون آن سخن را از امام سجاد علیه السلام شنیده بودم و این کار را از مختار دیدم تبسم نمودم، مختار نگاهش به من افتاد و علت تبسم را پرسید. گفتم: من در مدینه خدمت امام سجاد علیه السلام رسیدم و آن حضرت چنین فرمود و حالا هنوز داخل شهر نشده ام که این امر عجیب را مشاهده نمودم و چون آن گفتگو به خاطرم آمد تبسم کردم، مختار چند بار مرا قسم داد که آیا آنچه گفتی از آن حضرت شنیدی؟ من قسم خوردم که آنچه گفتم بیان واقعیت است. سپس مختار از اسب فرود آمد و دو رکعت نماز خواند و سجده ی شکر به جای آورد و ساعتی صورت خود را به خاک می مالید و گریه می کرد و بعد از آن سوار بر اسب شد و در خدمت ایشان حرکت کردیم و چون منزل من در مسیر راه بود از مختار خواهش کردم که به خانه ی من بیاید و چیزی تناول کند. مختار گفت: آن وقتی که آن خبر را از تو شنیدم من چیزی نخورده بودم و به شکرانه آن که دعای حضرت در شأن من مستجاب شده و دعای او به لطف خداوند متعال توسط من به منصه ظهور رسیده، نیت روزه کردم و امروز را روزه هستم وگرنه دعوت تو را قبول می کردم. خداوند متعال به تو جزای خیر دهد.