نامه پنهانی

چون حجاج بن یوسف به مدینه آمد، بعد از قتل عبدالله بن زبیر به عبدالملک بن مروان نوشت:
«اگر می‌خواهی سلطنت و ملک تو پایدار و باقی بماند، باید علی بن الحسین را به قتل برسانی.» عبدالملک در پاسخ حجاج نوشت: «بسم الله الرحمن الرحیم. اما بعد: فانظر دماء بنی عبدالمطلب فاحقنها و اجتنبها؛ فانی رأیت آل ابی سفیان لما و لغوا فیها لم یلبثوا بعدها الا قلیلا.» «ای حجاج! از ریختن خون بنی‌هاشم اجتناب کن، چرا که من دیدم چون دست آل ابی‌سفیان به خون ایشان آلوده گشت، خداوند حکومت و سلطنت را از ایشان برطرف گردانید.» [1] . و آن‌گاه نامه را مهر کرد و مخفیانه و پنهانی برای حجاج فرستاد تا کسی از این مراسله مطلع نگردد. حضرت سجاد علیه‌السلام در همان ساعتی که عبدالملک، نامه را به حجاج فرستاد، مردم مدینه را از مضمون آن آگاه ساخت و برای عبدالملک نوشت:
«پیغمبر خدا مرا در عالم خواب خبر داد از آنچه به حجاج نوشته‌ای و دانستم آنچه را که در حفظ خون بنی‌هاشم بیان داشتی، و به همین دلیل خداوند، ثبات ملک و مزید عمر، به تو عنایت فرمود.» عبدالملک بن مروان چون نامه را خواند، از تاریخ نامه که دقیقا موافق با تاریخ نامه‌ی خود بود بسیار تعجب کرد و در صدق آن حضرت شکی به دل راه نداد و از این امر خوش‌وقت و خشنود گردید.
پس مقداری لباس و درهم برای امام سجاد علیه‌السلام فرستاد به جهت این که او را به وسیله‌ی این نامه شاد گردانید. [2] .
اولاد نبی شافع روز عرصاتند
دارای مقامات رفیع‌الدرجاتند
در روز قیامت همه اسباب نجاتند
ای وای بر آن کس که به این قوم درافتاد
با آل علی هر که در افتاد ورافتاد
کام و دهن از نام علی یافت حلاوت
گل در چمن از روی علی یافت طراوت
هر کس که به این سلسله بنمود عداوت
در روز جزا جایگهش در سقر افتاد
با آل‌علی هر که درافتاد ورافتاد
هر کس که به این سلسله‌ی پاک جفا کرد
بد کرد و نفهمید و غلط کرد و خطا کرد
دیدی که یزید از ستم و کینه چه‌ها کرد
آخر به درک رفت و به روحش شرر افتاد
با آل‌علی هر که درافتاد ورافتاد
حجاج که با آل‌علی داشت معادات
می‌کشت به هر روز بسی شیعه و سادات
امروز بر او لعن کنند اهل سعادات
آوازه‌ی ظلمش به همه بحر و بر افتاد
با آل‌علی هر که درافتاد ورافتاد
جیش متوکل به لب شط بنشستند
بر زائر شاه شهدا راه ببستند
از کین، دل زوار حسینی بشکستند
از قافله‌ی عشق بسی دست و سر افتاد
با آل‌علی هر که درافتاد ورافتاد
یا رب به حق منزلت شاه شهیدان
کن روزی ما کرببلا از ره احسان
ما غرق گناهیم و توئی غافر عصیان
دریاب که دین همه اندر خطر افتاد
با آل‌علی هر که درافتاد ورافتاد [3] .