ناقه حضرت امام زین‌العابدین

مسعودی در کتاب اثبات الوصیه می‌نگارد وقتی که حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام از دنیا رفت، ناقه‌ی آن بزرگوار به جانب بقیع خارج شد، گردن خود را بر قبر آن حضرت می‌زد و اشک از چشمانش جاری بود. حضرت امام باقر علیه‌السلام شخصی را فرستاد تا آن ناقه را به جای خود برگردانید. آن حیوان برای دومین بار به طرف بقیع رفت. این عمل سه مرتبه انجام گرفت، بالاخره بالای قبر حضرت علی بن الحسین علیه‌السلام توقف کرد تا از دنیا رفت. امام باقر علیه‌السلام دستور داد تا گودالی کندند و آن ناقه را دفن نمودند. محدث قمی می‌نویسد: حضرت امام زین‌العابدین علیه‌السلام بیست و دو مرتبه بر آن ناقه سوار شد و به حج رفت بدون اینکه یک تازیانه به آن حیوان بزند. [1] .