قبر النذور در بغداد

یاقوت حموی در کتاب معجم البلدان می‌نگارد: قبری است در پشت بغداد که تا بغداد به قدر نصف میل فاصله دارد، آن قبر را مردم زیارت می‌کنند و برای روا شدن حوائج خود در آنجا نذر و نیاز می‌نمایند. از قاضی تنوخی بغداد نقل شده که گفت: من در آن موقعی که عضدالدوله از بغداد به عزم همدان خارج شد با او بودم، همین که چشم عضدالدوله به قبر النذور افتاد از من پرسید: این چه بنائی است؟ گفتم: اطال الله بقاء مولانه این مشهد النذور است، نگفتم: قبر النذور است، زیرا می‌دانستم که وی کلمه قبر را به فال بد می‌گیرد. عضدالدوله از اینکه من کلمه قبر را به زبان جاری نکردم خوشحال شد و گفت: می‌دانستم که اینجا قبر النذور است ولی منظورم از این سئوال شرح حال صاحب این قبر است؟ من گفتم: این قبر عبیدالله بن محمد بن عمر بن علی ابن الحسین بن علی بن ابی طالب است. یکی از خلفاء در نظر گرفت که وی را مخفیانه بکشد لذا دستور داد تا در اینجا گودالی کندند و روی آن را پوشانیدند، موقعی که عبیدالله از اینجا عبور کرد غفلتا در این گودال افتاد و خاک‌ها بر روی او ریخته شد و بدین وسیله زنده به گور گردید!!
این قبر را از این لحاظ قبرالنذور می‌گویند که هر کس حاجتی داشته باشد برای این قبر نذر و نیازی می‌کند و به مقصود خویش می‌رسد. من مکررا برای این قبر نذر کرده‌ام و به حاجت خود نائل شده‌ام. عضدالدوله این موضوع را قبول نکرد و گفت: روا شدن این گونه حوائج تصادفی و اتفاقی است، منشأ اینگونه موضوعات از خرافات مردمان عوام است که می‌خواهند از برای خود دکان و بازاری باز نمایند!!
قاضی می‌گوید: من در جواب وی چیزی نگفتم، پس از چند روزی دیدم عضدالدوله مرا خواست و گفت: نذر درباره این قبر مجرب و مؤثر است زیرا که من حاجت مهمی داشتم برای صاحب این قبر نذری کردم و به مقصود خود رسیدم.