فرزدق

فرزدق: شاعر بزرگ عرب کسی که صفات ارزشمند امام زین العابدین علیه‌السلام او را در خود غرق کرده و به والایی و قداست شخصیت آن بزرگوار ایمان داشت، و در قصیده غرای جاودانه‌ای که بالبداهه برای بیان شخصیت امام و سایر ویژگیها و صفاتش سروده، این مطلب پیداست و این قصیده را موقعی سرود که طاغوت زمان؛ هشام بن عبدالملک در برابر مردم شام تجاهل کرد و اظهار داشت که امام را نمی‌شناسد تا مبادا مردم فریفته معرفت او گردند، اما فرزدق آن حضرت را به مردم چنین معرفی کرد:
هذا الذی تعرف البطحاء وطأته
و البیت یعرفه و الحل و الحرم
هذا ابن‌خیر عباد الله کلهم
هذا التقی النقی الطاهر العلم
اذا رأته قریش قال قائلها:
الی مکارم هذا ینتهی الکرم
یرقی الی ذروة المجد التی قصرت
عن نیلها عرب الاسلام و العجم
یکاد یمسکه عرفان راحته
رکن الحطیم اذا ما جاء یستلم
یغضی حیاء و یغضی من مهابته
فلا یکلم الا حین یبتسم
بکفه خیزران ریحها عبق
من کف اروع فی عرنینه شمم
من جده دان فضل الأنبیاء له
و فضل امته دانت له الأمم
ینشق نور الهدی عن نور غرته
کالشمس تنجاب عن اشراقها الظلم
مشتقة من رسول الله نبعته
طابت عناصرها و الخیم و الشیم
هذا ابن‌فاطمة ان کنت جاهله
بجده أنبیاء الله قد ختموا
الله شرفه قدما و فضله
جری بذاک له فی لوحه القلم
به راستی که امام بالاترین چهره‌ای بود که فرزدق در دنیای شرف و فضیلتها دیده بود، این بود که دل به محبت و ولای او سپرد. ما در آینده ضمن بحثهای آتی، تمام این قصیده را ذکر خواهیم کرد. [1] .