عامر بن وائله‌

عامر بن وائله کنانی مکنی به ابوطفیل، شیخ او را از اصحاب امام زین العابدین علیه‌السلام شمرده و اضافه می‌کند که وی از خواص اصحاب امام امیرالمؤمنین علیه‌السلام بوده است [1] عامر شاعری خوش قریحه بوده و از اشعار اوست:
و یدعوننی شیخا و قد عشت حقبة
و هن من الأزواج نحوی نوازع
و ما شاب رأسی من سنین تتابعت
علی و لکن شیبتنی الوقائع
- او مرا پیرمرد می‌خواند در حالی که من مدت کوتاهی است که زندگی می‌کنم و آنان از همسران منند که با من در ستیزند.
موهای سرم از گذشت سالها سفید نشده است، بلکه حوادث و وقایع روزگار مرا پیر کرده است...
عامر به همراه مختار برای خونخواهی سیدالشهداء علیه‌السلام قیام کرد، و همواره می‌گفت: از هفتاد تن جز من کسی نمانده و این شعر را می‌خواند:
و بقیت سهما فی الکنانة واحدا
سیرمی به او یکسر السهم کاسره
من به عنوان یک تیر در قبیله کنانه باقی مانده‌ام، و آن هم بزودی به سمت دشمن پرتاب خواهد شد و یا آن که خود خواهد شکست.
و پیوسته این شعر را می‌خواند:
و ان لاهل الحق لابد دولة
علی الناس ایاها أرجی و ارقب
و بیقین پیروان حق ناگزیر، بر مردم حکومت خواهند کرد و من امیدوار و منتظر آن هستم.
امام صادق علیه‌السلام پیوسته به این شعر استشهاد می‌کرد و می‌گفت: «به خدا سوگند که من از آن کسانی هستم که مردم امیدوارند و انتظار می‌کشند...» طاغوت تبهکار حجاج بن یوسف خواست او را به دلیل دوستی و ولایت اهل بیت علیهم‌السلام به قتل برساند اما او از دست این ستمگر - به خاطر حمایت کسی از او در نزد عبدالملک - نجات یافت. [2] .