عرض ارادت هر روزه خضر نبی به امام سجاد

ابراهیم بن ادهم می‌گوید: «با قافله در بیابانی می‌رفتیم، پس من برای حاجتی از قافله دور شدم، ناگاه کودکی را دیدم که در بیابان می‌رود.با خود گفتم: «سبحان‌الله! کودکی در چنین بیابانی پهناور روان است.» سپس نزدیک او شدم و بر او سلام کردم و جواب شنیدم. سپس به او گفتم: «به کجا می‌روی؟» گفت: «به خانه‌ی پروردگارم.» گفتم: «حبیب من! تو کودکی و بر تو واجب نیست!» ایشان فرمود: «ای شیخ! مگر ندیدی که از من کوچکترها بمردند.» عرض کردم: «زاد و راحله‌ی تو چیست؟!» ایشان فرمود: «توشه‌ی من پرهیزکاری من است و راحله‌ی من دو پای من، و مقصو من مولای من است.» عرض کردم: «طعامی با تو نمی‌بینم؟» فرمود: «ای شیخ! آیا پسندیده است که ترا کسی به خانه‌ی خود بر خوان خود بخواند و تو با خود طعام و خوردنی ببری؟!» گفتم: «نه.» فرمود: «آن کسی که مرا دعوت فرموده است به من طعام می‌خوراند و مرا سیراب می‌فرماید.»گفتم: «پس پا بردار و تعجیل کن تا خود را به قافله‌ات برسانی.» فرمود: «بر من است کوشش کردن و بر خدا است رساندن من، مگر قول خداوند متعال را نشنیده‌ای که: «والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا و ان الله لمع المحسنین.» [1] .
یعنی: «و آنها که در راه ما (با خلوص نیت) جهاد کنند قطعا به راههای خود هدایتشان خواهیم کرد و خداوند با نیکوکاران است.» در آن حال که بر این منوال بودیم ناگاه شخصی خوشرو با جامه‌های سفید روی آمد و با آن کودک معانقه نمود و بر او سلام کرد. من به آن شخص رو کردم و گفتم: «ترا قسم می‌دهم به آنکه ترا نیکو خلق فرموده است بگو که این کودک کیست؟» گفت: «آیا او را نمی‌شناسی؟ این علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب علیهم‌السلام است.»
پس به آن کودک روی آوردم و گفتم: «ترا سوگند می دهم به حق پدرانت که به من بگویی این شخص کیست؟» امام سجاد علیه‌السلام فرمود: «این برادر من، خضر علیه‌السلام است که هر روز بر ما وارد می‌شود و بر ما سلام می‌کند.» عرض کردم: «از تو مسئلت می‌نمایم به حق پدرانت که به من بگویی که چگونه از این بیابانهای بی‌آب و علف، بدون زاد و توشه می‌روی؟»
حضرت فرمود: «من با زاد و توشه این بیابانها را می‌پیمایم و زاد و توشه‌ی من چهار چیز است.» عرض کردم: «آنها چیست؟» حضرت فرمود: «دنیا را به تمامی آن بدون استثناء مملکت خدا می‌دانم و تمامی مخلوقات را غلامان و کنیزان و عیال خدا می‌بینم، و اسباب و ارزاق را به دست قدرت خدا می‌دانم، و قضا و فرمان خدای را در تمام زمین خدا، نافذ می‌بینم.» گفتم: «خوب توشه ای است توشه‌ی تو ای زین‌العابدین، و تو با این زاد و توشه، منازل سخت آخرت را نیز می‌پیمائی چه برسد به دنیا.» [2] .