شایسته و سزاوار پرستش

امام سجاد علی بن الحسین صلوات الله علیهما فرمودند: من نمی‌پسندم که خدا را به امید ثوابش بپرستم و چون بنده طمعکار فرمانبری باشم اگر طمع کند عمل نماید و چون طمع نباشد کاری نکند، و نیز نمی‌پسندم که به ترس از عذاب عبادتش نمایم و چون بنده بدکاری باشم که اگر نترسد کاری نکند. عرض شد: پس برای چه او را می‌پرستی؟ فرمودند: او را به سبب نعمت‌های بی پایانی که به من ارزانی فرموده است شایسته و سزاوار پرستش می‌دانم و او را می‌پرستم. [1] .