دوستی اهل بیت‌

امام علیه‌السلام بر ضرورت دوستی و محبت اهل بیت علیهم‌السلام تأکید فرموده و آن را یکی از عناصر مهم اسلام شمرده است، به ابوحمزه ثمالی می‌فرماید:
«أی البقاع أفضل؟...»
و حار أبوحمزة فی الجواب فقال:
«الله و رسوله أعلم...»
فأجابه علیه‌السلام: «ان أفضل البقاع ما بین الرکن و المقام، و لو أن رجلا عمر ما عمر نوح فی قومه ألف سنة الا خمسین عاما، یصوم النهار، و یقوم اللیل فی ذلک الموضع، ثم لقی الله بغیر ولایتنا لم ینفعه ذلک شیئا.» [1] . «کدام نقطه زمین از همه جا بهتر است؟ ابوحمزه متحیر ماند، عرض کرد: خدا و رسولش بهتر می‌دانند. امام علیه‌السلام در پاسخ فرمود: بالاترین سرزمین‌ها ما بین رکن و مقام است، اگر مردی به قدر عمر نوح در میان قومش یعنی نهصد و پنجاه سال عمر کند و تمام این مدت روزه بگیرد و شبها را در آن محل به نماز و قیام بگذراند سپس بدون ولایت ما خدا را ملاقات کند هیچ سودی به حال او نخواهد داشت.»
اخبار زیادی از پیامبر اکرم - صلی الله علیه و آله - و اوصیای آن حضرت علیهم‌السلام وارد شده است که ولایت ائمه از ضروریات اسلامی است و در روز حشر و نشر هر مسلمانی از ولایت ائمه بازخواست می‌شود و همچون سایر واجبات اسلامی مورد مؤاخذه واقع می‌شود. بعضی از دانشمندان بر آنند که ولایت اهل بیت، شرط صحت عمل است نه قبولی آن همانند شرایط دیگر صحت در واجبات. [2] . به هر حال امام زین العابدین علیه‌السلام در حدیث دیگری درباره اجر فراوانی که در سرای آخرت و در دار دنیا نصیب دوستان اهل بیت علیهم‌السلام می‌گردد بیاناتی دارد؛ گروهی از شیعیان که برای دیدن آن حضرت آمده بودند، عرض کردند: «کیف أصبحت یا ابن رسول الله؟» فأجابهم الامام بلطف: «فی عافیة، و الله المحمود علی ذلک. و کیف أصبحتم أنتم جمیعا؟». فانبروا قائلین: «أصبحنا و الله لک محبین...» فبشرهم بما یظفرون به من الجزاء الأوفی عند الله قائلا: «من أحبنا لله أدخله الله ظلا ظلیلا، یوم لا ظل الا ظله، و من أحبنا یرید مکافأتنا کافاه الله عنا الجنة، و من أحبنا لغرض دنیاه آتاه الله رزقه من حیث لا یحتسب...» [3] . «یابن رسول الله! چگونه شب را به صبح رسانیدید؟ امام علیه‌السلام با لطف و محبت فرمود:
«در عافیت و سلامتی، و خدا را بر این عافیت شکر و سپاس می‌گویم، شما همگی چگونه به سر بردید؟» همگی با هم در جواب امام علیه‌السلام عرض کردند: به خدا سوگند که ما در حال محبت و دوستی شما به سر بردیم. امام علیه‌السلام با شنیدن این سخن آنان را به پاداش فراوانی که در نزد خدا داشتند، بشارت داد و فرمود: «هر که ما را به خاطر خدا دوست بدارد خداوند او را در روزی که هیچ سایه‌ای جز سایه لطف او نیست در سایه‌ای مخصوص قرار می‌دهد و هر که ما را به خاطر پاداش ما دوست بدارد خداوند از طرف ما بهشت را بر او عنایت می‌کند و هر که به منظور دنیوی دوست بدارد روزی او را بی حساب مرحمت کند.»