بخشندگی

اما بخشندگی نیز یکی از ویژگیها و صفات ذاتی آن بزرگوار بود، تمام مورخان برآنند که آن حضرت از همه مردم بخشنده‌تر و دست و دل بازتر و نسبت به فقرا و مستمندان نیکوکارتر بود. داستانهای فراوانی از بخشش و کرم آن بزرگوار نقل کرده‌اند که از جمله موارد زیر است:
داستان محمد بن اسامه
محمد بن اسامه مریض شد، امام علیه‌السلام به عیادت او رفت. وقتی که کنار بستر او نشست، محمد شروع به گریستن کرد، امام علیه‌السلام فرمود:
- «چرا گریه می‌کنی؟»
- «وامی دارم.»
-«چقدر وام داری؟»
- «پانزده هزار دینار.»
- «من قبول می‌کنم.»
و امام علیه‌السلام از مجلس برنخاست، مگر آن که آن مبلغ را پرداخت، [1] و کابوس وحشتناک وام و اندوه او را برطرف ساخت.
اطعام عمومی
از آثار بزرگوار و بخشندگی آن حضرت این است که همه روزه در مدینه اطعام عمومی می‌کرد و در وقت ظهر در منزل خودش بار عام می‌داد. [2] .
اداره کردن صد خانواده
از آثار وجود فراوان امام آن که صد خانوار را در مدینه به طور پنهانی [3] اداره می‌کرد که هر خانوار شامل چند تن بودند. [4] . به راستی سخاوت دلیل بر آن است که شخص بخشنده از بخل برکنار است و نسبت به مردم احساس محبت دارد و سپاسگزار خدا در برابر نعمت‌های اوست.