مناظره دوم با معاویة بن ابی سفیان

روایت شده: روزی معاویه نسبت به امام افتخار نمود و گفت: ای حسن: من از تو بهترم، فرمود: ای پسر هند چگونه چنین چیزی ممکن است؟ گفت: زیرا مردم زمامداری مرا پذیرفتند و تو را کنار زدند، فرمود:
هیهات هیهات، ای پسر هند جگر خوار، از بد راهی برای خود مقام و ارزش کسب کردی، کسانی که حکومت ترا پذیرفته اند دو گروهند، یا آزادانه یا به اجبار، آن کس که مطیع توست خدا را نافرمانی نموده، و آنکه اجبار گردیده بنا بر کتاب خداوند معذور است.
و من هرگز نمی گویم که من از تو بهترم چرا که در تو خیری وجود ندارد، و لکن همچنانکه خداوند مرا از پستی ها دور ساخت، تو را هم از فضیلتها بر کنار نمود.
مناظرته مع معاویة بن ابی سفیان
روی ان معاویة قال للحسن بن علی علیه السلام: انا خیر منک یا حسن، قال علیه السلام: و کیف ذلک یا ابن هند؟ قال: لان الناس قد اجمعوا علی و لم یجمعوا علیک، قال علیه السلام:
هیهات هیهات لشر ما علوت یابن اکلة الاکباد، المجتمعون علیک رجلان، بین مطیع و مکره، فالطائع لک عاص لله، و المکره معذور بکتاب الله.
و حاش لله ان اقول: انا خیر منک فلا خیر فیک، ولکن الله برأنی، من الرذائل، کما برأک من الفضائل.