گذشت امام حسن

خوارزمی می‌گوید:
شخص موثقی گفت:مروان بن حکم، حسن بن علی علیه‌السلام را ناسزا گفت و چون خاموش شد، امام حسن علیه‌السلام فرمود:من اثر گناه تو را پاک نمی‌کنم، و لیکن دیدار من و تو نزد خدا باشد که اگر راست گفتی، خدا پاداش راستی‌ات دهد، و اگر دروغ گفتی، خدا سزای دروغت دهد، و خدا کیفر دهنده‌تر از من است. [1] .
و نیز می‌گوید:و نقل شده است:
یکی از غلامان امام حسن علیه‌السلام، گناهی کرد که کیفر داشت، و فرمود:تا او را بزنند، و او گفت:مولای من! (و العافین عن الناس) [2] ؛ و آن عفوکنندگان [خطای] مردم.
فرمود:تو را بخشیدم.
غلام گفت:(والله یحب المحسنین) [3] ؛ و خدا نیکوکاران را دوست دارد.
فرمود:تو در راه خدا آزادی، و [نیز] دو برابر آنچه به تو بخشیدم نزد من داری. [4] .
ابن‌عساکر با سند خود نقل کرده است:
مردی که با علی علیه‌السلام دشمنی می‌کرد، به مدینه آمد و درمانده شد و توشه و مرکبی نداشت و از درماندگی خود، نزد یکی از اهل مدینه شکوه برد. او گفت:نزد حسن بن علی علیه‌السلام بشتاب. و آن مرد گفت:من به این وضع، جز در راه [کینه‌ی] حسن، و پدر حسن نیفتاده‌ام. و به او گفته شد:خیری نمی‌یابی مگر از حسن علیه‌السلام. و او [به ناچار] نزد امام حسن علیه‌السلام آمد و از درماندگی خود شکایت کرد، و امام حسن علیه‌السلام دستور داد تا توشه و مرکب به او بدهند، و او گفت:«خدا داناتر است که رسالت خود را در کجا قرار دهد» و به امام حسن علیه‌السلام گفته شد:کسی که تو و پدر تو را دشمن می‌دارد، نزد شما می‌آید و شما به او توشه و مرکب می‌دهی؟! فرمود:آیا آبروی خد را در برابر توشه و مرکبی، از او خریداری نکنم؟! [5] .