عظمت شهادت امام حسین

از امام صادق علیه‌السلام روایت شده است: روزی امام حسین علیه‌السلام نزد امام حسن علیه‌السلام آمد و چون آن حضرت را دید، گریست. امام حسن علیه‌السلام پرسید: برای چه می‌گریی؟. گفت: برای مصیبتی که برایت رخ می‌دهد.
قال علیه‌السلام:
ان الذی یؤتی الی؛ سم یدس الی فاقتل به، و لکن لا یوم کیومک یا ابا عبدالله یزدلف الیک ثلاثون ألف رجل یدعون أنهم من امة جدنا محمد صلی الله علیه و آله و سلم و ینتحلون دین الاسلام فیجتمعون علی قتلک و سفک دمک و انتهاک حرمتک و سبی ذراریک و نسائک و انتهاب ثقلک فعندها تحل ببنی أمیة اللعنة و تمطر السماء رمادا و دما و یبکی علیک کل شی‌ء حتی الوحوش فی الفلوات و الحیتان فی البحار [1] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(آن مصیبتی که بر من وارد می‌شود از راه سمی است که به دسیسه به من می‌دهند و من با آن کشته می‌شوم. ولی روزی چون روزگار تو مباد ای ابوعبدالله! سی هزار مرد بر سر تو می‌ریزند و مدعی‌اند که از امت جد ما محمد صلی الله علیه و اله و سلم هستند و پیرو دین اسلامند.
آنان برای کشتن تو و ریختن خونت و پایمال کردن حرمت تو و اسیر کردن فرزندان و زنانت و غارت اثاثیه‌ات همدل می‌شوند. در آن وقت است که لعنت بر بنی‌امیه روا گردد و از آسمان خون و خاکستر می‌بارد و بر تو همه چیز گریان شوند؛ حتی حیوانات بیابان‌ها و ماهیان دریا.)