آغوش‌های نورانی

عمادالدین طوسی در کتاب «الثاقب فی المناقب» می‌نویسد:
اصبغ بن نباته گوید: محضر مولایم امیرمؤمنان علی علیه‌السلام شرفیاب شدم، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نیز حضور داشتند، متوجه شدم که علی علیه‌السلام با نگاهی عمیق به فرزندانش می‌نگرد.
عرض کردم: خداوند جوانانت را بر تو مبارک گرداند، و شما را در باره‌ی آنها و آنها را در مورد شما به آرزویتان برساند (چرا چنین ژرف و عمیق متوجه این دو بزرگوار هستید؟).
امیرمؤمنان علی علیه‌السلام لب به سخن گشود و فرمود:
روزی من از خانه بیرون آمده و با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نماز خواندم، هنگام بازگشت به آن حضرت عرض کردم: ای رسول خدا؛ بامدادان در باغم (مشغول کار) بودم، هنگام ظهر به خانه آمده و گرسنه بودم به فاطمه علیهاالسلام گفتم: آیا غذایی داری که بخورم. ایشان برخاست تا غذایی تهیه کند، در این حال دو فرزندت حسن و حسین علیهماالسلام آمدند و گفتند:
جبرئیل و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ما را نگه داشتند؟ من گفتم: چگونه آنها شما را نگه داشتند؟ (امام) حسن علیه‌السلام گفت:
کنت أنا فی حجر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و الحسین علیه‌السلام فی حجر جبرئیل فکنت أنا أثب من حجر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم الی حجر جبرئیل، و الحسین علیه‌السلام یثب من حجر جبرئیل الی حجر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم.
من در آغوش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بودم و حسین علیه‌السلام در آغوش جبرئیل، من از آغوش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به آغوش جبرئیل می‌رفتم و حسین علیه‌السلام از آغوش جبرئیل، به آغوش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می‌رفت (آنها بدین وسیله ما را سرگرم کرده بودند.)
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: آری، فرزندانم راست گفته‌اند، آنها پیوسته نزد من و جبرئیل بودند و ما آنها را سرگرم کرده بودیم.
عرض کردم: جبرئیل چه شکلی بود؟
فرمود: در شکلی که بر من فرود می‌آید. [1] .
عمادالدین طوسی می‌گوید: تعداد چنین فضایلی در مورد آن بزرگواران از شمارش خارج است به راستی که خداوند متعال امیرمؤمنان علی علیه‌السلام را نشانه‌ای میان ایمان و کفر، و میان آن که پاک به دنیا آمده و آن که ناپاک زاده شده، قرار داده است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در حدیث زیبایی می‌فرماید:
حبک ایمان و بغضک نفاق.
(ای علی! مهر و دوستی تو ایمان و بغض و دشمنی تو نفاق است.
در حدیثی دیگر می‌فرماید:
لا یحبک الا مؤمن و لا یبغضک الا منافق. [2] .
جز مؤمن تو را دوست نمی‌دارد و جز منافق به تو دشمنی نمی‌ورزد. [3] .