حق بودن قضا و قدر الهی

هنگامی که امام حسن علیه‌السلام از کوفه (پس از صلح با معاویه) عازم مدینه بود. برخی از شخصیت‌های بزرگ شیعیان مانند: مسیب بن نجبه و ظبیان بن عماره تمیمی برای بدرقه‌ی آن حضرت آمدند.
قال علیه‌السلام:
الحمد لله الغالب علی أمره، لو اجتمع الخلق جمیعا علی ان لا یکون ما هو کائن ما استطاعوا. [1] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(سپاس خدای را که در دفاع از فرمان‌هایش چیره‌دست و پیروز است، به طوری که اگر تمام مخلوقات جمع شوند تا آنچه که قرار است انجام شود را برگردانند، هرگز قادر نخواهند بود.)
و در حدیث دیگری آمده است: امام حسن علیه‌السلام درباره‌ی حتمی بودن اجرای قضا و قدر الهی فرمود:
قال علیه‌السلام:
رفع الکتاب و جف القلم و امور بقضاء فی کتاب قد خلا. [2] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(نوشتن تمام شد و قلم خشکید و امور به دست قضاء الهی سپرده شد در کتابی که از دسترس خارج شده است.)